Бенефіс гурта Equilis (частка першая)
Апублікавана
у
Рэпартажы
71 Фота
Borealis
30 красавіка ў менскім РэПабліку адбыўся канцэрт, прысьвечаны зьяўленьню новай зоркі беларускае сцэны — гурта Equilis. Дакладней, гэта хутчэй вяртаньне на сцэну “перароджанай” фармацыі, якая была вядомая пад назвай Equi1ibrium. Таксама ўдзел у канцэрце ўзялі каманды Crowblack, Borealis, deTach і Лишнее Население.
Пачатак дзейства быў пазначаны на 17.00. Нязручна для тых, хто будзе ехаць пасьля працоўнага дня, але тым ня менш чалавек з паўсотні ўжо тусіла ў клубе, калі канцэрт адкрываў гурт Crowblack. Што ж такое гэты Кроўблэк… Шчыра кажучы, азнаямляючыся са студыйнымі запісамі, я аніякага захапленьня не адчуў. То кшталту музыкі, калі “ну якасна болей-меней, ну не лайно… але неяк ніяк”. Вось менавіта таму так і здарылася, што ўбачыўшы гэтых хлопцаў на сцэне ды пачуўшы “жыўцом”, адкрыў для сябе новае імя, чыя творчасьць раней невядомым чынам мінала. А ўсё з-за таго, што студыйны гук ну вельмі адрозніваецца ад таго, што быў падчас выступу. Пачутае аддавала “прыдаркованай“ атмасферай Sentenced ды алдовасьцю маіх улюбёных Cryhavoc, ды ўсё гэта добра загорнута і пададзена па-добраму камерцыйна. Вось так суб’ектыўна, але менавіта гэтыя стылёвыя рысы надавалі столькі асалоды ад назіраньня выступу. Яшчэ прыемна бачыць, як самі музыкі кайфуюць ад выкананьня уласнага матэрыялу. Дарэчы, цікавым ходам было праецыяваньне віду з камераў на “заднік” сцэны. Больш за ўсіх варта адзначыць моцны, прыгожы вакал ды ня меней прыгожыя гітарныя сола. Ды й трымаюцца музыкі ўпэўнена ды вольна, па-свойску. Калі ўжо крытыкаваць, то па-першае, раю больш уважліва падысьці да сцэнічных вобразаў, каб гурт выглядаў калі ўжо не дынамічным, то больш сур’ёзным ды адпаведным уласнае музыцы. І яшчэ, асабістая просьба: калі ласка, запішыце нешта з такім канцэртным гукам – пайду першым у фанаты!
Наш паважаны таварыш GotieRipper выконваў ролю вядоўцы канцэрта. Гэта па большасьці зь яго падачы я і туды і трапіў, каб пісаць вось гэтае. Дык вось Гацье сваі абавязкі выконваў на ўзроўні: паміж гуртамі распавядаў пра іх ды праводзіў конкурсы. Першым такім быў конкурс з шарыкамі зь геліем, а гэта заўсёды цікава ды сьмешна. Канкурсанты аб’яўлялі наступны гурт. А наступнымі былі Borealis, ужо вядомыя мне як з боку запісаў, так і выступамі. Адно што гэтым разам быў добры шанец паслухаць іх на буйной сцэне РэПабліка. Сапраўды, усё было чуваць добра. Калі тэзісна апісаць “жывы” Барэаліс, то крытыка мая будзе ўсё тая ж, што раней: безумоўна, партыі прапісаны таленавіта, сыгранасьць музыкаў добрая, выкананьне на ўзроўні. Але пабудова кампазіцый – гэта нешта цікавае. Рэдка калі пэўная музычная фраза знаходзіць лагічнае заканчэньне ці разьвіцьцё. Пэўна, музыкам лепей бачная свая творчасьць. Я магу адно што разважаць з пункту гледжаньня слухача, які мае свае уласныя густы ды меркаваньні. Ну, як Хольг побач даводзіў: “Прагрэсіў у іх, гурт так бачыць музыку. А табе, Ян, трэба, каб ўсё было фарматна ды хітова”. Адзначым, што парадавалі Borealis каверам “Helloween – Hey Lord”, што заканамерна і атрымалася самым драйвовым номерам. Заднік сцэны таксама быў аформлены адпаведна гурту: з падборкай кадраў іхных выступаў ды тэматычнымі выявамі. На жаль, усё прысутнічае той самы мінус па пункту ўзаемадзеяньня з залай. Такія недахопы заўсёды выправімыя. Жадаем гурту посьпехаў у разьвіцьці ды заваёве новых прыхільнікаў.
Трэцім нумарам пасьля чарговага конкурсу з шарамі ды панчохамі выйшлі спецыяльныя госьці з Украіны deTach. Як высьветлілася, большасьць гледачоў прыйшла менавіта на іх, бо канцэрт нібы трансфармаваўся зь невялічкага лакальнага з напаўжывой публікай у болей-меней буйную імпрэзу з замежнымі хэдлайнерамі. Ня ведаю, ці то Дэтач такі папулярны, ці то сапраўды у нашага брата хвароба “сваё – лайно, чужое заўсёды лепей”. Ну а шчыра кажучы, украінскія хлопцы былі вартыя таго, паказаўшы добры прыклад драйву, зайздросных сцэнічных паводзінаў ды шчырай гутаркай з залай. Ну чым не куміры моладзі? Тут і песьні пра каханьне, лірыка разам зь мясцом – каб паслэміцца ды выліць увесь негатыў. Нешта нагадвае гэта ранейшыя школьныя дыскатэкі з тамтэйшымі медлякамі. Дык вось тое ж, але пад цяжкую музыку з пераважна чыстым ды звонкім вакалам. З тэхнічнага боку нельга не пахваліць за ладнае выкарыстаньне клавішных эфектаў ды “падложак”, што робіць атмасферу ды фірмовы стыль.
>>Перайсьці да другой часткі рэпартажу<<
Рэцэнзія: Christian
Фота: Norge
Пачатак дзейства быў пазначаны на 17.00. Нязручна для тых, хто будзе ехаць пасьля працоўнага дня, але тым ня менш чалавек з паўсотні ўжо тусіла ў клубе, калі канцэрт адкрываў гурт Crowblack. Што ж такое гэты Кроўблэк… Шчыра кажучы, азнаямляючыся са студыйнымі запісамі, я аніякага захапленьня не адчуў. То кшталту музыкі, калі “ну якасна болей-меней, ну не лайно… але неяк ніяк”. Вось менавіта таму так і здарылася, што ўбачыўшы гэтых хлопцаў на сцэне ды пачуўшы “жыўцом”, адкрыў для сябе новае імя, чыя творчасьць раней невядомым чынам мінала. А ўсё з-за таго, што студыйны гук ну вельмі адрозніваецца ад таго, што быў падчас выступу. Пачутае аддавала “прыдаркованай“ атмасферай Sentenced ды алдовасьцю маіх улюбёных Cryhavoc, ды ўсё гэта добра загорнута і пададзена па-добраму камерцыйна. Вось так суб’ектыўна, але менавіта гэтыя стылёвыя рысы надавалі столькі асалоды ад назіраньня выступу. Яшчэ прыемна бачыць, як самі музыкі кайфуюць ад выкананьня уласнага матэрыялу. Дарэчы, цікавым ходам было праецыяваньне віду з камераў на “заднік” сцэны. Больш за ўсіх варта адзначыць моцны, прыгожы вакал ды ня меней прыгожыя гітарныя сола. Ды й трымаюцца музыкі ўпэўнена ды вольна, па-свойску. Калі ўжо крытыкаваць, то па-першае, раю больш уважліва падысьці да сцэнічных вобразаў, каб гурт выглядаў калі ўжо не дынамічным, то больш сур’ёзным ды адпаведным уласнае музыцы. І яшчэ, асабістая просьба: калі ласка, запішыце нешта з такім канцэртным гукам – пайду першым у фанаты!
Наш паважаны таварыш GotieRipper выконваў ролю вядоўцы канцэрта. Гэта па большасьці зь яго падачы я і туды і трапіў, каб пісаць вось гэтае. Дык вось Гацье сваі абавязкі выконваў на ўзроўні: паміж гуртамі распавядаў пра іх ды праводзіў конкурсы. Першым такім быў конкурс з шарыкамі зь геліем, а гэта заўсёды цікава ды сьмешна. Канкурсанты аб’яўлялі наступны гурт. А наступнымі былі Borealis, ужо вядомыя мне як з боку запісаў, так і выступамі. Адно што гэтым разам быў добры шанец паслухаць іх на буйной сцэне РэПабліка. Сапраўды, усё было чуваць добра. Калі тэзісна апісаць “жывы” Барэаліс, то крытыка мая будзе ўсё тая ж, што раней: безумоўна, партыі прапісаны таленавіта, сыгранасьць музыкаў добрая, выкананьне на ўзроўні. Але пабудова кампазіцый – гэта нешта цікавае. Рэдка калі пэўная музычная фраза знаходзіць лагічнае заканчэньне ці разьвіцьцё. Пэўна, музыкам лепей бачная свая творчасьць. Я магу адно што разважаць з пункту гледжаньня слухача, які мае свае уласныя густы ды меркаваньні. Ну, як Хольг побач даводзіў: “Прагрэсіў у іх, гурт так бачыць музыку. А табе, Ян, трэба, каб ўсё было фарматна ды хітова”. Адзначым, што парадавалі Borealis каверам “Helloween – Hey Lord”, што заканамерна і атрымалася самым драйвовым номерам. Заднік сцэны таксама быў аформлены адпаведна гурту: з падборкай кадраў іхных выступаў ды тэматычнымі выявамі. На жаль, усё прысутнічае той самы мінус па пункту ўзаемадзеяньня з залай. Такія недахопы заўсёды выправімыя. Жадаем гурту посьпехаў у разьвіцьці ды заваёве новых прыхільнікаў.
Трэцім нумарам пасьля чарговага конкурсу з шарамі ды панчохамі выйшлі спецыяльныя госьці з Украіны deTach. Як высьветлілася, большасьць гледачоў прыйшла менавіта на іх, бо канцэрт нібы трансфармаваўся зь невялічкага лакальнага з напаўжывой публікай у болей-меней буйную імпрэзу з замежнымі хэдлайнерамі. Ня ведаю, ці то Дэтач такі папулярны, ці то сапраўды у нашага брата хвароба “сваё – лайно, чужое заўсёды лепей”. Ну а шчыра кажучы, украінскія хлопцы былі вартыя таго, паказаўшы добры прыклад драйву, зайздросных сцэнічных паводзінаў ды шчырай гутаркай з залай. Ну чым не куміры моладзі? Тут і песьні пра каханьне, лірыка разам зь мясцом – каб паслэміцца ды выліць увесь негатыў. Нешта нагадвае гэта ранейшыя школьныя дыскатэкі з тамтэйшымі медлякамі. Дык вось тое ж, але пад цяжкую музыку з пераважна чыстым ды звонкім вакалам. З тэхнічнага боку нельга не пахваліць за ладнае выкарыстаньне клавішных эфектаў ды “падложак”, што робіць атмасферу ды фірмовы стыль.
>>Перайсьці да другой часткі рэпартажу<<
Рэцэнзія: Christian
Фота: Norge
1 каментар