Amaranthe у Менску
Апублікавана
у
Рэпартажы
78 Фота
2 траўня была працягнутая выдатная традыцыя прывозаў гуртоў зь Гётэборгу. За апошнія два гады ў нас гралі Dark Tranquillity, The Unguided, Dead by April і dEMOTIONAL. І вось, у гэтую суботу прыйшоў час паказаць беларусам, на што яны здольныя, і музыкам з Amaranthe. Субота – выдатны дзень для правядзеньня канцэртаў, але адмоўна сказалася тое, што пятніца 1 траўня была выходным, і людзі проста зьехалі з гораду. Іншага тлумачэньня такой маленькай наведвальнасьці няма. Гурт зьбірае поўныя залы ва ўсіх краінах-суседках, і наўрад ці тут іх ведаюць менш. А калі ня ведаюць, то вельмі дарэмна. Бо паглядзець сапраўды было на што.
Заяўлены пачатак трошкі зацягнуўся, але ўжо праз дзесяць хвілінаў пасьля адкрыцьця дзьвярэй вакол Рэпабліка было падазрона бязлюдна. У клубе панавала ўтульная атмасфера, нагадвая пачатак шоў бразільцаў Sepultura. Падазрона шмат персонаў з “утульнасьцю” перабралі яшчэ да старту шоў, і не на жарт вынесьлі мозг пэўнай частцы прысутных. Потым пацешна было назіраць за іхным угарам на танцпляцы.
А восьмай музыкі разам з “Інтра” зьявіліся на сцэне. Эліз, якая на фота і відэа падавалася даволі высокай дзяўчынай, на справе апынулася мілашкай-сьцясьняшкай, на вока ніяк не вылучаючыся сярод астатніх музыкаў. “Digital World”, якая йшла наступнай, расставіла ўсё па месцах: канцэрт будзе добрым, вясёлым і вельмі эмацыйным. Эліз у скураным пінжачку і месцамі доўгай, месцамі не, сукенцы адразу прыкавала ўвагу да сябе настолькі, што спачатку не было зразумела, чаму яна час ад часу не сьпявае, а вакальныя партыі чутныя. Але пасьля Джэйк з падобным да ейнага вакалам зьвярнуў на сябе ўвагу, і вяртаў яе яшчэ ня раз. Цікавая фішка Джэйка і Хенрыка, якія стаялі слупамі паміж сваімі партыямі, таксама выглядала цікава і незвычайна.
Праграма з 18 трэкаў складалася зь лепшых працаў з усіх трох альбомаў, і абмінулі ўвагай нібы толькі маю ўлюбёную “Act Of Desperation”. “Hunger”, “Invincible”, “Dynamite” і “Drop Dead Cynical” уперамешку зь лірычнымі “Over And Done” і “Amaranthine” зводзілі людзей з розуму ў прамым сэнсе. На танцпляцы ўвесь чыс не спыняўся слэм, фанаты сьпераду і ззаду падпявалі вядомыя на памяць песьні разам з музыкамі.Бегалі на кіёск за кветкамі для Эліз, перадавалі ёй жа маляваны партрэт.
Зразумела, што такая ўвага для сьпявачкі не навіна, але выглядала яна расчуленай, сама прымала падарункі, ціснула рукі і дзякавала фанатам. Назірая ўсё гэта сапраўды толькі і заставалася, што стаяць з прыруркаватай усьмешкай (якая пры гуках песень гурта не зьнікае з вуснаў і сёньня) і атрымліваць асалоду ад відовішча.
Вакаліст Джэйк прыцягваў увагу ня толькі сьпевамі. Недзе на сярэдзіне шоў на сцэну вылез фанат, і не пасьпеў ён сарыентавацца, што рабіць далей, як Джэйк зь незадаволеным тварам паклікаў ахоўніка, і той сьпіхнуў небараку са сцэны. Ахоўнік атрымаў вялікі палец, а вось хлопец злавіў фак. Зразумела, шмат чаго можа не падабацца, ды й Рэпаблік гэтым вечарам быў без агароджы перад сцэнай, але гэта зусім не падстава так сябе паводзіць, тым больш, што людзі асабліва на сцэну і ня лезьлі. Адзін хлопец увогуле пасьля такога ўляцеў ледзь ня прама ў падлогу тварам. Так жа не зусім зразумела выглядалі дзясяткі “факаў” падчас сьпіча ад басіста Ёхана, нават і ў выглядзе павагі. Бо ён яшчэ не зусім Джэймс Хэтфілд, ці нехта падобны. Але ладна. Затое Эліз нікога не пасылала :) Увогуле, музыкі нібы не былі зьдзіўленыя малай колькасьцю людзей, выкладаючыся на поўную. У нас нават сотня людзей падтрымае лепш за вялікія натоўпы ў Эўропе ці Амерыцы (нават, калі Эліз сьпявае ў такім гурце), таму тут усё зразумела.
Застаецца падзякаваць “Концерт Холл Групп” за чарговы прывоз сапраўды клёвага гурта. І спадзявацца, што ў наступны раз людзі праявяць больш цікаўнасьці да падобных канцэртаў. А самім Amaranthe – расьці ў творчым плане ня зь меншай хуткасьцю. Каб у наступны раз у Палацы спорту, як мінімум. Поўным Палацы спорту!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
Заяўлены пачатак трошкі зацягнуўся, але ўжо праз дзесяць хвілінаў пасьля адкрыцьця дзьвярэй вакол Рэпабліка было падазрона бязлюдна. У клубе панавала ўтульная атмасфера, нагадвая пачатак шоў бразільцаў Sepultura. Падазрона шмат персонаў з “утульнасьцю” перабралі яшчэ да старту шоў, і не на жарт вынесьлі мозг пэўнай частцы прысутных. Потым пацешна было назіраць за іхным угарам на танцпляцы.
А восьмай музыкі разам з “Інтра” зьявіліся на сцэне. Эліз, якая на фота і відэа падавалася даволі высокай дзяўчынай, на справе апынулася мілашкай-сьцясьняшкай, на вока ніяк не вылучаючыся сярод астатніх музыкаў. “Digital World”, якая йшла наступнай, расставіла ўсё па месцах: канцэрт будзе добрым, вясёлым і вельмі эмацыйным. Эліз у скураным пінжачку і месцамі доўгай, месцамі не, сукенцы адразу прыкавала ўвагу да сябе настолькі, што спачатку не было зразумела, чаму яна час ад часу не сьпявае, а вакальныя партыі чутныя. Але пасьля Джэйк з падобным да ейнага вакалам зьвярнуў на сябе ўвагу, і вяртаў яе яшчэ ня раз. Цікавая фішка Джэйка і Хенрыка, якія стаялі слупамі паміж сваімі партыямі, таксама выглядала цікава і незвычайна.
Праграма з 18 трэкаў складалася зь лепшых працаў з усіх трох альбомаў, і абмінулі ўвагай нібы толькі маю ўлюбёную “Act Of Desperation”. “Hunger”, “Invincible”, “Dynamite” і “Drop Dead Cynical” уперамешку зь лірычнымі “Over And Done” і “Amaranthine” зводзілі людзей з розуму ў прамым сэнсе. На танцпляцы ўвесь чыс не спыняўся слэм, фанаты сьпераду і ззаду падпявалі вядомыя на памяць песьні разам з музыкамі.Бегалі на кіёск за кветкамі для Эліз, перадавалі ёй жа маляваны партрэт.
Зразумела, што такая ўвага для сьпявачкі не навіна, але выглядала яна расчуленай, сама прымала падарункі, ціснула рукі і дзякавала фанатам. Назірая ўсё гэта сапраўды толькі і заставалася, што стаяць з прыруркаватай усьмешкай (якая пры гуках песень гурта не зьнікае з вуснаў і сёньня) і атрымліваць асалоду ад відовішча.
Вакаліст Джэйк прыцягваў увагу ня толькі сьпевамі. Недзе на сярэдзіне шоў на сцэну вылез фанат, і не пасьпеў ён сарыентавацца, што рабіць далей, як Джэйк зь незадаволеным тварам паклікаў ахоўніка, і той сьпіхнуў небараку са сцэны. Ахоўнік атрымаў вялікі палец, а вось хлопец злавіў фак. Зразумела, шмат чаго можа не падабацца, ды й Рэпаблік гэтым вечарам быў без агароджы перад сцэнай, але гэта зусім не падстава так сябе паводзіць, тым больш, што людзі асабліва на сцэну і ня лезьлі. Адзін хлопец увогуле пасьля такога ўляцеў ледзь ня прама ў падлогу тварам. Так жа не зусім зразумела выглядалі дзясяткі “факаў” падчас сьпіча ад басіста Ёхана, нават і ў выглядзе павагі. Бо ён яшчэ не зусім Джэймс Хэтфілд, ці нехта падобны. Але ладна. Затое Эліз нікога не пасылала :) Увогуле, музыкі нібы не былі зьдзіўленыя малай колькасьцю людзей, выкладаючыся на поўную. У нас нават сотня людзей падтрымае лепш за вялікія натоўпы ў Эўропе ці Амерыцы (нават, калі Эліз сьпявае ў такім гурце), таму тут усё зразумела.
Застаецца падзякаваць “Концерт Холл Групп” за чарговы прывоз сапраўды клёвага гурта. І спадзявацца, што ў наступны раз людзі праявяць больш цікаўнасьці да падобных канцэртаў. А самім Amaranthe – расьці ў творчым плане ня зь меншай хуткасьцю. Каб у наступны раз у Палацы спорту, як мінімум. Поўным Палацы спорту!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў