Купальскае Кола 2015. Як гэта было

Апублікавана 22 чэрвеня 2015, 17:06 у Рэпартажы

20 і 21-га чэрвеня прайшоў чарговы фестываль «Купальскае Кола 2015», адзін з найбуйнейшых фэстаў фальклёрнай ды цяжкой музыкі ў Беларусі. Леташняе Купальскае Кола езьдзіла таксама ва Ўкраіну, праходзіла ў фармаце опэн-эйр у мястэчку Камянец-Падольскі. Сёлета і на нашай зямлі яно выбралася з клубнага фармату на прастору музейнага комплексу «Дудуткі».

Ужо заязджаючы ў Дудуткі, я, перш за ўсё, зьвярнуў увагу на тое, што ўздоўж дарогі не стаяла аніводнай машыны, як гэта было падчас майго мінулага візіту, на фестываль “Наш Грунвальд 2014”. Тады паркоўка была забітая пад завязку, і людзі пакідалі свае машыны ўздоўж дарогі.

Дарэчы, хочацца мовіць, што ў гэты раз людзей была аптымальная колькасьць. Іх было дастаткова для таго, каб мерапрыемства выглядала ня сумна, і каб музыкі не выступалі перад паўпустым танцпляцам, але і ня так шмат, каб заўсёды хадзіць адзін аднаму па нагах (гэта, вядома, не датычыцца хэдлайнераў фэсту, на якіх танцпляц быў забіт пад завяз).

Хочацца заўважыць, што нават нягледзячы на досыць вузкую скіраванасьць фестывалю, у «Дудутках» можа адпачыць зусім любы чалавек, будзь то суворы барадаты металіст, або далёкі ад цяжкай музыкі сямейны чалавек. Ім абодвум будзе чым сябе заняць.

Днём, як правіла, на сцэне амаль ня граюць цяжкую музыку, а больш прыемны непадрыхтаванаму слухачу фолк. На галоўнай плошчы прыгожыя дзяўчыны зь вянкамі на галовах танчаць разам з маленькімі дзецьмі народныя танцы. Уздоўж алеі шматлікія рамесьнікі і гандляры прадаюць ўпрыгажэнні, біжутэрыю, і велізарнае мноства цікавых цацак ручной працы. І за гэта варта падзякаваць арганізатарам. Бо пакуль многія металісты, седзячы ў намётавым лагеры, ужо пачынаюць зьніжаць градус крыві ў сваім алкаголі, людзям, што прывыклі да ўтульнасьці і камфорту, можна міла пасядзець у прыемным кафэ, што каля галоўнай плошчы.

Аднак чым больш паказвала стрэлка гадзіньніка, тым больш цяжкія рыфы даносіліся са сцэны. Ужо днём я пачуў першы гроўлінг ад гурта Fabiant, што, нягледзячы на цяжар, гралі дастаткова завадны і вясёлы мелодык-дэт-мэтал, выкарыстоўваючы даволі распаўсюджаную канцэпцыю: дзяўчына з чыстым вакалам, мужчына з брудным. Якую ў цяжкай музыцы ўжо даўно ахрысьцілі «пачвара ды прыгажуня».

Ім на зьмену прыйшоў гурт Rokash з прыемным і мэлядычным фолк-рокам. Візітовыя карткі: акадэмічная флейта і моцны высокі сьпеў франтвумэн.

Далей мне давялося прагуляцца ў намётавы лагер. І менавіта там адчуваўся сапраўдны дух фестывалю. Весялосьць была ў самым разгары. А некаторыя асабліва хуткастрэльныя металісты ўжо абдымалі зямлю.
Там я сустрэў мноства знаёмых, як музыкаў, так і слухачоў. Што, вядома, спрыяла павышэньню колькасьці алкаголю ў маім арганізме.

— Гэта што?
— Абсэнт.
— Оў, думаю, ня варта, я ўжо з самай раніцы п’ю.
— Я ўжо дваццаць сем гадоў п’ю, і што?!
— …
— …

Вярнуўшыся да сцэны, я засьпеў гурт, пра які шмат чуў, але ніколі ня бачыў іх выступаў. Гэта быў гурт Sontsevorot. І нягледзячы на тое, што ад гурта з такой назвай я чакаў пачуць што-небудзь далбаслаўскае і зусім не музычнае (як гэта, на жаль, бывае са шматлікімі пэйган-гуртамі)… Я быў прыемна зьдзіўлены.
Зноў падача ў стылі «пачвара і прыгажуня», аднак, як мне падалося, вельмі якасная. Цяжкая, але пры гэтым і меладычная музыка, багатая на гітарныя сола-партыі і зь вельмі прыгожым жаночым вакалам. Нечакана добра. Падабаецца.


Наступным быў гурт Hok-Key, які я гэтак жа ня чуў ужывую, аднак чуў запісы.
Я зусім не фанат такой, на маю думку, зжыўшай сябе музыкі. Аднак, як вядома, на ўсё ёсьць свой слухач. На маю думку, Hok-Key – гэта, што завецца, байкерскі гурт. Просты і натхняльны хэві-метал у стылі: «Давайце ўздымем нашыя сьцягі ды памчымся да гарызонту на нашых сталёвых канях».
Вось гэта Hok-Key. Толькі яшчэ і зь беларускім ухілам.
І варта адзначыць, што хлопцы намагліся зладзіць сапраўднае шоў. Спецыяльна падрыхтаваныя людзі хадзілі па сцэне са сьцягамі, пакуль натоўп люта адрываўся пад ёй.

На жаль, выступ гурта Vapor Hiemis перанесьлі, і я на іх ня трапіў. І вельмі шкадую аб гэтым, бо то якраз адзін з тых гуртоў, якія ўжывую гучаць значна больш моцна ды цікава, чым на запісе.

Наступнымі апынуўся ўжо гурт, які зарэкамендаваў сябе – Omut, іхны сэт адносна заяўленага раскладу таксама перанесьлі.
Тут нават няма чаго напісаць. Я вельмі шмат разоў быў на выступах гэтага калектыву і магу сказаць, што мне ніколі не надакучыць.
Дарэчы, напэўна, адзіная фолк-метал каманда, у якой ёсьць песьні на палескай мове.
Omut былі шыкоўныя, як і заўсёды. І адрываючыся на танцпляцы, люд быў цалкам са мной згодны… Але, мабыць, мне хацелася б пачуць ад іх нешта новае.


Таксама на фэст завіталі украінцы FRAM. Гэтыя хлопцы ўжо далёка ня першы раз прыязджаюць у Беларусь ды кожны раз знаходзяць тут цёплы прыём. І гэта нядзіўна, таму што музыка FRAM – гэта складанка сусьветных гітоў, сыграных на дудзе ў зладжанай ды завадной фолк-рок апрацоўцы. Ніколі яшчэ гэты ўкраінскі гурт не пакідаў натоўп халодным.

І вось пачынае цямнець, ды на сцэну выходзіць малады, але вопытны фолк-метал калектыў Folcore, які роўна год таму пасьпяхова дэбютаваў на фестывалі «Купальскае Кола 2014».
Folcore – гэта вельмі меладычны і якасны фолк-метал, зь мелодыямі, што западаюць у душу. З дудой, прыемным мужчынскім чыстым вакалам, народнымі сьпевамі ад вакалісткі Эльвіры ды шаманскай чароўнасьцю.
Дарэчы, гурт Folcore стаў пераможцам у адборы на фэст “Басовішча”, што праходзіць у Польшчы.

Ёсьць яшчэ адзін калектыў, якога я чакаў нават больш, чым Vader – гэтым калектывам былі Rise in Rage.
Маё знаёмства з гэтым гуртом пачалося з таго, што я напісаў рэцэнзію на іх альбом. Прачытаць якую вы зможаце ТУТ.
Магу сказаць толькі, што я зусім не расчараваўся. Выразны зладжаны выступ, і неверагодны “кач”.
Нават нягледзячы на тое, што гурт досыць «нетыповы» для такога кшталту фестывалю, большасьць слухачоў засталіся ў захапленьні. У тым ліку і я.
Галоўнае, што мае любімыя «Прамяні» адыгралі.

Ну а потым пачаўся чэк палякаў Vader…
Потым яны пачалі расьцягваць банэр…
Потым нешта яшчэ…
Пакуль адбывалася ўсё гэта, я пасьпеў ацьверазець.
Магчыма, для гэтага ўсё і было зроблена. Магчыма, Vader ня любяць, калі іх слухачы п’яныя. А магчыма, проста можна было ўсё гэта зрабіць загадзя.
У цэлым сэт Vader доўжыўся прыкладна траціну ад таго часу, што яны наладжваліся. Ды і я, ня будучы фанатам такой музыкі, не ацаніў. Вось так.
Але адрыў поруч сцэны быў неверагодным. Да таго часу ўжо прыбралі агароджы, што зрабіла працу фатографаў падобнай на рэгбі.

Настрой у мяне зьмяніўся тады, калі на сцэну выйшлі нашыя беларускія легенды, хэдлайнеры фестывалю ад Беларусі – Gods Tower. У вушы паліліся знаёмыя мелодыі, і людзі сустрэлі іх зь велізарным энтузіязмам. Зрэшты, нічога новага.
Распавядаць пра канцэрт Gods Tower, па-мойму, няма асаблівага сэнсу. Бо гэта гурт зь вялікай гісторыяй, на якім хоць раз, але быў кожны паважаючы сябе беларускі металіст. Ёсьць такія гурты, якія зьбяруць поўную залу хоць у нейкім Мухасранску. І вось гэта і ёсьць Gods Tower.
Пасьля іх выступу народ ужо пачаў разыходзіцца, аднак многія дажылі і да Interior Wrath. Тады ж я пабачыў і цалкам цьвярозых, спартыўных хлопцаў.
Таму, як я і казаў, публіка зусім розная. Усё залежыць ад таго, хто стаіць на сцэне.

Ноч.

І вось, ужо сьвітае, а я толькі плятуся ў лагер і там засынаю. У сьне мне здаецца, быццам хтосьці кліча мяне: «Артур!»… «АРТУРР!!»
Я іду ў пустэчу… І тут зьяўляецца твар:
«АРТУР! ДЗЕ ГАРЭЛКА??»
Дзіўныя на фэстах сьняцца сны.

Другі дзень. Пахмельны.

На другі дзень фэсту я прачнуўся толькі а адзінаццатай. Выпаўзаючы зь незнаёмага намёту, азірнуўся па баках і ўбачыў паўсюль працягваючых піці металістаў. Шчыра дзівячыся такой стойкасьці людзей вакол мяне, я вырашыў прайсьціся па лагеры і заўважыў, што ён моцна апусьцеў.
Многія зьехалі на аўтобусе ўжо ў 4 гадзіны.

Кульгаючы да выхаду з намётавага гарадку, я раптам натрапіў да гурта «Кашлаты Вох», якія мірна пасмоктвалі бутэлькавую «аліварыю».
Празь пяць хвілін гэтыя самыя хлопцы ўжо стаялі на сцэне і ва ўсю гралі сваю праграму.
Дарэчы, гурт «Кашлаты Вох» мае досыць скандальную рэпутацыю. І, што цікава, гэты выступ апынуўся досыць спакойным, і падчас яго не было аніякіх інцыдэнтаў.
Можа, таму, што склад гурта амаль цалкам зьмяніўся.

Другі дзень адзначыўся выступам беларускага панк-гурта Dzieciuki, а таксама пенсіянерамі са сьцяжкамі Карэліі.

Зьязджаючы зь фестывалю, я адчуваў сапраўднае задавальненьне ад добра праведзенага часу.
Варта выказаць падзяку арганізатарам, бо такі вялікі фэст зладзіць бяз значных хібаў вельмі цяжка. Але ў іх гэта атрымалася. Чакаем Купальскае Кола 2016.

Тэкст: Артур Матвеенка, BelMetal
Фота: Артур Матвеенка