Metal Crowd 2015. Дзень першы

Апублікавана 17 жніўня 2015, 23:55 у Рэпартажы

Прыехалі гэтай ноччу з адзінаццатага рэчыцкага Metal Crowd, і цяпер самы час успомніць, што і як адбывалася ў гэтыя дні. Ігар і Паліна трошкі пагутарылі на гэты конт.

Ігар:

Для мяне сёлетні фэст быў ужо чацьвёртым, таму параўноўваць ёсьць з чым. Менавіта ў гэты раз я атрымаў ад мерапрыемства сапраўдны непадробны кайф. Усё прайшло на выдатна: ад выступаў гуртоў да нашай вандроўкі і непасрэдна тусовачнай часткі. Да арганізацыі – амаль без пытаньняў. Здолелі зрабіць продаж піва і кактэйляў, няхай і можна было іх піць толькі ў спецыяльна адведзеных месцах. Ежа, мерч, гук на сцэне – таксама залік. Не спадабаўся падыход да сцэны, які быў зроблены такім чынам, што шлях займаў 5 хвілін, замест адной, калі б не было агароджы. Ну й біяпрыбіральняў у гэты год чамусьці было толькі чатыры на ўвесь фэст. Як табе мерапрыемства?

Паліна:

Гэта быў мой другі Крауд (першы раз наведалася ў Рэчыцу ў 2012 годзе), і я таксама адчула станоўчую дынаміку, але не абышлося бяз лыжак дзёгцю. Рабіць намётавае мястэчка на тэрыторыі фэста і забараняць прыносіць туды ежу з алкаголем, распальваць мангалы — ня трэба так. Магчыма, калі б не прыйшлося вынаходзіць спосаб, як засмажыць мяса, падняць тонус і зьліцца ў гармоніі з прыродай, не прыцягваючы залішней увагі з боку доблесных службаў, змаглі б пабачыць больш выступаў, як лічыш?

Ігар:

Так, цалкам згодны. Цуд насамрэч, што ў нас усё атрымалася з начлегам. Ночыць у машынах у межах гораду і там жа гатаваць ежу – такое атрымаецца толькі ў тых, хто мае хітры план. Як мы, напрыклад :) Такім чынам, дабраліся да фэставай пляцоўкі, лічы, толькі тады, калі пачалі граць першыя хэды. У інтэрнэтах шмат у каго падгарала ад таго, што ў гэтым годзе да складу далучыліся “нефарматныя” Trubetskoy і Дай Дарогу! Прычым бурліла настолькі моцна, што складвалася ўражаньне аб аншлагавай наведвальнасьці фэсту. Маўляў, як так, шматпакутныя вочыкі павінныя бачыць невядома каго. Усё канчаткова ператварылася ў цырк у той момант, калі нават чалавек зь Сібіры (!), невядома як апынуўшыся ў суполцы беларускага фестывалю, таксама прымудрыўся выказаць сваё нікому не патрэбнае меркаваньне. А ў выніку мы ўбачылі рэдзенька запоўнены танцпляц на металёвых бандах, якія гралі да Трубяцкіх, і шалёны слэм са слупамі пылу і масавае хаератрасеньне пад “Ты кинула”. Нармальна?

Паліна:

Не магу спрачацца, сама ж ледзь ня больш за ўсіх адрывалася пад Trubetskoy. Нічога ня маю супраць «Трубяцкіх» і «Дай Дарогу!» і іх удзелу ў фэсьце, але гэта ўсё ж мяняе фармат мерапрыемства: азначэньне «метал-фестываль» становіцца надта вузкім. Можа, варта падумаць пра зьмену назвы? Скажам, Crowd Rock ці Crowd Fest. Ёсьць і яшчэ адно далікатнае пытаньне. Звычайна беларускія гурты выступаюць на Metal Crowd бясплатна. Цікава, ці распаўсюджвалася гэтае правіла на Trubetskoy і “Дай Дарогу!”? У любым выпадку, я за тое, каб мысьліць маштабна і не абмяжоўвацца жорсткімі фарматамі. Галоўнае – якасная музыка.
А вось удзел віцебскіх хлопцаў Forodwaith, здаецца, ні ў кога ня вызваў нараканьняў. Як заўжды, бадзёра, драйвова прайшліся па сваім “Nirnaeth Arnediad”. Зацаніў?

Ігар:

Ай, да хай сабе які заўгодна будзе Крауд. Галоўнае, каб гэта быў менавіта крауд, менавіта натоўп, а зараз жа тэндэнцыя ідзе ў такі бок, што на вока з кожным годам людзей усё менш і менш. Ды й калі вяртацца да металічнага фармату, то чаму «Тролль гнёт ель» ніякіх пытаньняў ня выклікалі? Таксама музыка далёкая ад цяжкай, але ж фолк пасуе больш, чым панк ці ўгарны рок. Галоўнае, каб метал быў пераважным стылем. Ня думаю, што падобная практыка ўдзелу гуртоў кшталту Трубяцкіх і ДД будзе працягвацца, але чаму б і не. Наўрад ці нам скажуць праўду пра фінансавы бок фэсту, толькі мяркую, што беларускі гурт беларускаму гурт — розьніца. Што да Forodwaith, то тут як заўсёды файна, якасна і па-забіяцку весела. Але хутка ўжо надыйдзе момант, калі “як заўсёды” надакучыць, і людзі спытаюць за новы матэрыял. Гурту б не зацягваць зь ім, і пасьля праслухоўваньня сінглу “Ostara” разумееш, што хлопцам ёсьць, што сказаць сваім слухачам. Пасьля нашых віцебскіх землякоў мы накіраваліся больш падрабязна ацаніць, што, дзе і як уладкавана на фэсьце. Як табе тусач вакол?)

Паліна:

Ага, сапраўды, часам метал быў, а “крауду” пад сцэнай не назіралася. Вось каму ніяк не адмовіш у недахопу ўвагі, гэта кропкам зь ежай і “бадзёрымі” напоямі. Пад парасончыкамі ўзьядноўваліся старыя сябры, заводзіліся новыя, і ня дзіва, што многія нават не даходзілі да канцэрту, бо Крауд заўсёды славіўся атмасферай. Не абышлося без каларытных персанажаў і на гэты раз. Чаго варты толькі падкачаны спадар з бліскучай лысінай і ня менш каларытнымі дзьвюма рудымі спадарожніцамі, якія паўсюль хадзілі разам. Аднак паміж агульным тусачом я ўсё ж змагла трапіць і на выступ славацкіх інструментальшчыкаў Abstract. Шчыра прызнаюся, назва гурта цалкам адпавядала маім уражаньням ад іхняй музыкі – нічога канкрэтнага сказаць не магу. Хоць гурт выконвае толькі інструментальную музыку, адзін з гітарыстаў, які ўзяў на сябе ролю франтмэна, ледзь не засьпяваў, – настолькі выразнай падавалася ягоная міміка і рухі. Я падумала, што, можа, ня варта сябе стрымліваць. Бач, атрымалася б больш яскрава. А чым займаўся ты?

Ігар:

А я сустрэў мясцовых сяброў, якіх ня бачыў год, і застаўся ў піўным намёціку :) Піва лілося ракой, і цікавыя гісторыі йшлі адна за адной. Мяняліся людзі, мяняліся твары, хлопцы спаборнічалі, хто больш дужы на руках, а нехта ўвогуле мірна драмаў за столікам. Зона, дазволеная для ўжываньня, увогуле была востравам бясьпекі, дзе, нягледзячы на агульны стан наведвальнікаў, нікога не чапалі. Напэўна, лепш загнаць усіх у адно месца, чым потым лавіць па навакольлі па-за агароджай зомбі-робатаў, якія гойсаюцца туды-сюды. Чаго ня сказаш пра тэрыторыю ля сцэны, дзе людзі за свае касякі прымудрыліся і папрысядаць, і паадціскацца. У астатнім нармалёва. Прыйшоў пад сцэну перад пачаткам галоўнага фестывальнага цвіка, немцаў Die Apokalyptischen Reiter. Адзін з самых улюбёных гуртоў, шчырыя ў сваіх эмоцыях як падчас выступу, так і ў нефармальнай абстаноўцы. Бачыў іх у далёкім 2008 годзе ў Кіеве, і шасьцігадоваму флэшбэку быў самы час адбыцца.

Паліна:

І як, вярнуў свой 2008?

Ігар:

Вярнуў – ня тое слова! Хацелася адтапырвацца, скакаць, крычаць ды катацца па зямлі) Усё, разам і паболей. Асабліва пад тыя кампазіцыі, за якія і пачаў любіць гурт. Прыўнесьлі трохі карэктываў у свой стайл, і на першай песьне мы назіралі гэткага дыктатара, які прамаўляў у скураным плашчы і кепцы. Але нязьменныя шаравары нікуда ня дзеліся, і ўжо з другой песьні «Fuchs» вакаліст лётаў у іх. Фішка выцягваць людзей на сцэну таксама не абмінула Беларусь, і пад «Seemann» разам з музыкамі на сцэне танчыла беларуская sailor-girl. У канцы «Fuchs» пасадзіў яе на шыю, і пракатаў частку песьні на сабе. У Кіеве ён яшчэ і палка пацалаваў дзяўчыну, але мне здаецца, што гэта ўсё ж занадта. Вось у такой сяброўскай атмасферы і праходзіў выступ. Увогуле, у пэўны момант схапіў сябе на думцы, што вось яны, самыя цікавыя і прыемныя супярэчнасьці. Людзей мала, але яны ўбачылі шчыры і самабытны канцэртны гурт; у Менску некалькі разоў спрабавалі зрабіць канцэрт “Райтэраў”, але давезьлі іх менавіта да Рэчыцы; вакол нібы і шмат аховы, але яны назіраюць за канцэртам з такімі жа ўсьмешкамі, як і ты сам. Вось такія моманты вартыя таго, каб праехаць тры сотні кіламетраў, патраціць грошы і выходныя, але пра якое шкадаваньне пасьля казаць? Мы бачылі Die Apokalyptischen Reiter. І кропка.

Паліна:

Цалкам падзяляю тваё захапленьне. Для мяне Die Apokalyptischen Reiter – гурт школьнага юнацтва, і я спаўна ацаніла магчымасьць пабачыць іх жыўцом. Назіраць выступ прафесіяналаў сваёй справы – сапраўдны кайф. “Вершнікі апакаліпсісу” дзейнічалі як адзін зладжаны механізм, выдаваючы ўлюбёныя рэчы. Але напрыканцы нешта ў механізме разладзілася: гурт пазбавіў нас асалоды пачуць тытулаваныя “Riders of the Storm” ды “We Will Never Die”, перадумаў фатаграфавацца з публікай і аператыўна сышоў у заход. Што ж, шчасьце доўжыцца секунды, а успаміны пра візіт Die Apokalyptischen Reiter мы захаваем надоўга. Вось цяпер кропка.

Тэкст: Ігар Богуш&Паліна Трохаўцава
Фота: Ігар Богуш