Metal Crowd 2016. Дзень другі

Апублікавана 24 жніўня 2016, 22:48 у Рэпартажы

На другі дзень Metal Crowd 2016 людзей стала значна менш. І дарма: атмасфера на фэсьце палагаднела, а выступы былі ня менш, а часам і больш якасныя за суботу. Памятаючы пра мінулую неахайнасьць, на другі дзень я прыехала акурат да пачатку выступаў, ня ў прыклад тым, хто яшчэ ачуньваў пасьля мінулай ночы. Дарэчы, па вяртаньні высьветлілася, што рэчыцкае таксі працуе па дзіўнай схеме: ты выклікаеш матор, а табе кажуць: “Пачакайце, мы вам патэлефануем, калі будзе пад’язджаць машына”. Чаму б, ведаючы пра такую маштабную падзею, як міжнародны фестываль, не пачаць, напрыклад, дзяжурыць зь вечару пад комплексам? Затое мясцовы аўтаспын пацешыў – хутка, гасьцінна і зь ветрыкам.

Першым стаў выступ бабруйскага гурта No Time to Die, які прадставіў публіцы свой альтэрнатыўны метал. Музыка была даволі якасная, я падышла бліжэй да сцэны (што, на жаль, было вельмі проста зрабіць). Але калі пасьля прамовы “музыка па-за палітыкай” я пачула куплеты пра “багну стабільнасьці”, а песьня, прысьвечаная крыўдзе, атрыманай ад жанчыны, была нашпігаваная фразачкамі кшталту “здохні, сука”, ад перадозу падлеткавых клішэ стала дурна. Мужыкі, сабярыцеся!



One String Man прагучалі як летні брыз. Што яшчэ трэба жнівеньскім днём? Гурт прадставіў кампазіцыю, якую плануе запісаць для будучага альбому ня зь кім-небудзь, а зь Сяргеем Табачнікавым, вось такая інтэрнацыянальная падтрымка. Дарэчы прыйшоўся і кавер на “Another Brick in the Wall”. Аднак я зразумела, што доўга слухаць інструментал – не для мяне, стамляе. А фанатам заходзіла.



Паціраючы далонькі, чакала я ўкраінцаў Crystal of Carpat і не памылілася. Мацнейшы меладэзавы калектыў, гэткі ўкраінскі Amon Amarth, які, дарэчы, і ня стаў бы адмаўляцца ад гэтага азначэньня, выканаўшы кавер на “The Pursuit Of Vikings“. Даеш спліт Crystal of Carpat і нашых Alfar! І я настойваю, што апошні сінгл гурта “Путь Воина» — самая забойная рэч. Навошта было адмаўляцца ад яго выкананьня?



Сэт гурта Kliodna чакалі зь цікавасьцю: надоечы гурт пакінулі вакалістка і бубнач, хацелася даведацца, як жа Kliodna выкруціцца. Новая вакалістка паказала сябе няблага – завадная дзяўчына, можа ўзяць у абарот і сваіх калег, і танцпляц, трэба толькі патрэніравацца. Сэсійны бубнач таксама выканаў сваю задачу без касякоў. Але, наколькі я зразумела, гэта было часовае рашэньне, і пытаньне з пастаянным удзельнікам гурта застаецца адкрытым (дарэчы, гурт распачаў пошукі драмера: тут).



Хто пацешыў ад душы, дык гэта менчукі Dittohead. Пасьля брутальных басаў, кожны зь якіх, здаецца, хацеў заглушыць усю Рэчыцу за гэтыя дні, звонкі і высокі голас вакаліста Dittohead у кампаніі слэераўскіх матываў выгадна вылучаўся. Вясёлы і задорны трэш, падчас якога, праўда, многія туліліся ля прыснапомнага намёціку “Комбинат школьного питания». Які, на жаль, не спатоліў мае патрэбы ў адэкватнай ежы, і я была вымушаная скокнуць на каня і імчацца да бліжэйшага гіпера. Сорам ды й толькі! Бо прапусьціла выступ каманд Mental Reflections, Thrashed і большую частку выступу D.Hate. Асабліва крыўдна за Mental Reflections, бо ля ўваходу на тэрыторыю фэста людзі толькі і пыталіся, калі выступае гэтая каманда. Ды й водгукі a posteriori былі самыя ўзьнёслыя.



А вось выступ Sakramant паглядзелі ад “А” да “Я”. Сталася магчымым хаця б таму, што музыкі ветліва згадзіліся разьдзяліць зь імі вандроўку ў краму і назад. Але гэта асобная гісторыя, як і тосты ў бусе з Crystal of Carpat… Пад Sakramant падцягнуліся многія, было на дзіва прыемна такі пачуць на другі дзень беларускага фэсту дуду. Адтапырыліся сапраўды файна – карагоды, танцы, пыл слупом. Асобны залік – вакалісту Браніславу Рамановічу за поўную аддачу справе.



Дзяўчынкі Blackthorn чым толькі не займаліся падчас фэсту: прадавалі мерч, загаворвалі цукар за два рублі, здымалі сурокі і нібыта западозрылі, што я некага прываражыла, такая небясьпека. Пасьля гэткай актыўнай дзейнасьці самы час быў ісьці на сцэну і выконваць сімфа-блэк. Выглядалі Blackthorn як заўжды эфектна, гралі ня без тэхнічных недахопаў, але сьцягнулі прыстойную аўдыторыю (і хто яшчэ каго прываражыў, а?).



Нуар на сцэне падтрымалі і суворыя аргентынцы Mortuorial Eclipse. Вось пакуль некаторыя енчаць, як далёка і нязручна езьдзіць у Рэчыцу, мы атрымалі свае плюшкі – выступ Mortuorial Eclipse у Рэчыцы ішоў першым перад гігам у нашай сталіцы, і менавіта на Metal Crowd беларусы зацанілі імпэт хлопцаў. Нягледзячы на брутальную стылістыку і корпспэйнты, пасьля выступу Mortuorial Eclipse з задавальненьнем фатаграфаваліся з ахвочымі, абдымаліся, прыгаворваючы: “Не раўнуй, у Аргентыне ўсе так робяць!”



Традыцыйную ўжо дозу брутал дэзу вечарам другога дня мы атрымалі ад украінцаў Fleshgore. Выглядала крута, хоць мае кампетэнцыі ў дадзенай музыцы сканчваюцца недзе паміж Dying Fetus і Posthumous Blasphemer.



Хэды другога дня – два ў адным флаконе – бярэш Atrocity, атрымліваеш Leaves’ Eyes у падарунак. Жартую, канечне, але мае далікатныя пачуцьці да адсутнай Ліў Крысьцін не стрымаць. Аднак ня варта жаліцца: Atrocity проста парвалі ўшчэнт, пакінуўшы абсалютнае задавальненьне сваім выступам. Не давялося быць фанаткай дадзенага гурта, але цяпер я падумаю. Музыка хістала, хаеры лёталі, “Death by Metal” у самае сэрца. Аляксандр Крул зачараваў усіх, неўтаймаваны, эмацыйны (ня жарт, энергіі хапіла на два гурты), выцягнуў на сцэну дзьвюх дзяўчат, ды давай запальваць у танцы, управа-улева сьцёгнамі.



Бяз Крула Atrocity быў бы пазбаўлены ільвінай долі сваёй сцэнічнай прыгажосьці, а Leaves’ Eyes увогуле згубіўся бы, улічваючы зьмену вакалісткі. Бландыністых валасоў, ножак у скураных шортах і неблагога голасу яшчэ недастаткова, каб падтрымаць заданы ў мінулым узровень. Аднак ня буду крывіць душой, на выхадзе гурт выглядаў прыстойна.



Leaves’ Eyes прагучалі лірычным разьвітаньнем з чарговым рэчыцкім фэстам і чарговым летнім сезонам. Сыходзіць не хацелася, апошняе сэлфі на фоне сцэны – і бывай, Metal Crowd 2016! Мы абавязкова вернемся.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Максім Пракаповіч