Metal Crowd 2015. Дзень другі

Апублікавана 18 жніўня 2015, 19:39 у Рэпартажы

На другі дзень мы з апошніх сіл стараліся сядзець у намётавых мястэчках і памоўчваць, але ня вытрымалі, вырашылі паглядзець, што ж адбываецца на фэсьце. Пра гэта і будзем весьці размову.

Ігар:

Раніцу другога дню лёгкай назваць было цяжка: чатырохгадзінны сон, вандроўка на машыне, цэлы дзень пад пякельным сонцам ды начоўка ўтрох у машыне – усё гэта давала аб сабе ведаць, і растрэсьліся мы каля адзінаццатай раніцы. Да нашага сораму – гурты Meat Head (памножым сорам на два – бо чэрвеньскі канцэрт гурта быў супер) і Stand By былі прапушчаныя. Усе мы людзі, хай некаторыя так ужо і ня лічаць. Прыйшлі акурат да пачатку выступу менчукоў Nightside Glance.

Паліна:

Мяркуючы па размовах гасьцей фэсту, на Nightside Glance жадалі патрапіць многія, таму крыху дзіўным здаецца той факт, што сімфанічны блэк-метал паставілі на такі раньні час. Але насуперак нявыйгрышнаму раскладу, ранішняму пахмельлю наведвальнікаў і сьпякотнаму рэчыцкаму сонейку, NSG змаглі пагрузіць прысутных у змрочную атмасферу, прасякнутую электроннымі імпульсамі. Як заўжды, гурт дасканала падышоў і да свайго зьнешняга выгляду – фірмовы грым, касьцюмы, што выгодна вылучала іхні выступ. А табе спадабалася?

Ігар:

Так, было сапраўды крута. Але, калі б Nightside Glance гралі ў цёмны час, з адпаведным сьвятлом, выглядала б значна больш эфектна. Не пабаюся сказаць, што эфектней за некаторых заморскіх гасьцей. Vein Of Hate, якія гралі наступнымі, прэзентавалі свой дэбютны альбом Dualist. Прайшліся па гледачах моцным якасным дэзьнячком, і ўсё было б добра, калі б на танцпляцы было хоць крыху болей жывенька. Увогуле, невядома, куды падзеліся людзі ў другі дзень: сам ведаю некалькі чалавек, якія набылі квіткі на два дні, але бачна іх не было. Ці палова суботніх гледачоў прыйшла толькі на Райтэраў? Цяжка сказаць.

Паліна:

Дарэчы, пра заморскіх гасьцей… Залпам паглядзела выступ літоўскага мелодык-метал гурта Berserker і італійцаў Voltumna. Калі літоўскія суседзі толькі выходзілі на сцэну, вядоўца Васіліса Шыдлоўская адзначыла, маўляў, флейта, клавішы зараз таксама зробяць нам атмасферу. Але гэтага не атрымалася. Цалкам выступ атрымаўся неблагі, гжэчная вакалістка літаральна гіпнатызавала сваім голасам, аднак меладычны каляфолк са зьбітымі лозунгамі кшталту “В единстве наша сила” нічога новага ня выявіў. Што датычыцца гурта Voltumna, яны таксама замарочыліся на зьнешні выгляд – грым, капюшоны, атрыбутыка, бо, як кажуць, становішча абавязвае. А становішча блэк-дэт калектыва абавязвае ўдвая. Выступ гэтай каманды мяне зацікавіў, мяркую, вярнуся да праслухоўваньня іхняга матэрыялу. Дарэчы, Voltumna многім прыйшліся даспадобы, прыняць да ўвагі хоць бы той факт, што дыск італійцаў, падпісаны спецыяльна для вядоўцы Зьміцера Сачыўкі, вераломна сьцягнулі. Такія справы.

Ігар:

Спадабаліся і расейскія дэт-металісты Rainwill. Але калі браць менавіта дэтавы складнік, то ўсе аматары жанру з апантанасьцю чакалі менавіта баявую машыну зь Менску — Posthumous Blasphemer. Гурт патрапіў у абойму фесту замест палякаў Calm Hatchery. І толькі той, хто спаў за тэрыторыяй, скажа, што такія зьмены складу былі дарэмныя. Моцна, бескампраміста, як заўсёды якасна. У склад гурта часова вярнулася драм-машына (што з задаволеным выглядам увесь выступ каментавалі з натоўпу то адзін, то другі гледачы), і калі з аднаго боку сцэны бубны лічы што былі натуральныя, то з бэкстэйджу ствараўся эфект, нібы малаток настойліва ўганяе цьвікі ў галаву (а вы ведаеце, якаі партыі ўдарных у Posthumous Blasphemer). Асабліва цікава было глядзець на людзей ля сцэны, якія былі не зусім “у цеме” – у іх ледзь валасы на галаве не стаялі))

Паліна:

Так, шмат хто сыпаў жартачкамі кшталту “больш за ўсіх у Posthumous Blasphemer спадабаўся бубнач”. Але асабіста мяне ўразілі спрытныя пальцы гітарыста гурта Аляксандра Гайдукевіча. Эх, каб мне з такой хуткасьцю пісаць рэпартажы… Пасьля напорыстага тэхна-дэту можна было крыху расслабіцца пад расейскі дум ад Mental Home. Людзей пад сцэнай стала больш, але я не зразумела, ці сапраўды ўсіх прыцягнуў выступ гурта, альбо проста надыходзіў вечар, і людзі нарэшце аклімаліся. Як лічыш?

Ігар:

Альбо, нягледзячы на відавочнае спазьненьне, да фэсту прамым навядзеньнем са Львоўскага “Західа” даехалі Дай дарогу!? Прычым, даехалі лічы што ў час. Дзіву даешся канцэртнаму графіку гурта, бо адразу пасьля шоў Юрась Стыльскі, ледзь пасьпеўшы даць жадаючым аўтографы, паляцеў на цягнік. На тварах чытаўся выраз бызвыходнасьці і стомленасьці, але што ў аб’ектывах фанатаў, што на сцэне музыкі трымаліся бадзёра і драйвава. Канцэртная праграма амаль не адрозьнівалася ад таго, што гурт грае апошні год, а гэта лічы адны баявікі. Як табе супер-сэйшн?

Паліна:

Палёт нармальны. “П’яныя, патлатыя” ўзьнялі такі пыл, што сапраўды варта было вызываць бранявік і верталёты. Спадабалася, дарэчы, стаўленьне гурта да выступу на метал-фэсьце. Юрась нават спрабаваў гроўліць, а ДД часам нібыта імкнуліся гучаць цяжэй. І другі дзень запар на “нефармаце” народ адрываўся з усіх сіл, ня ў прыклад некаторым “мэтавым” гуртам. Пакуль я адышла, каб прыйсьці ў сябе пасьля зухаватай панкоты, ты, упэўнена, уважліва прасачыў за выступам рэчыцкіх ветэранаў Euthanazia. Падзяліся ўражаньнямі.

Ігар:

Супярэчлівыя ўражаньні, шчыра кажучы. Яшчэ дзесяць гадоў таму Euthanazia была топавым гуртом, на які з задавальненьнем глядзеў на гігах. А пасьля реюніяну нешта пайшло ня так. Нібы і склад амаль класічны, нібы і песьні тыя, што і раней, а неяк ня тое. Вось трэці раз ужо лаўлю сябе на гэтай думцы, і ўсё ніяк не магу адказаць, што менавіта ня так. Народ пёрла (хаця б таму, што гурт з Рэчыцы), а мяне вось не. Мо, трэба было гэты час аддаць тым жа Глэнсам?

Паліна:

Можа і так. Бо перад вачыма быў яшчэ адзін прыклад гурта з доўгай гісторыяй, ТТ’34, пад які, пёрла, здаецца, усіх, каго не падкасіла стомленасьць і хто ня зьехаў пад покрывам цемры. Ад бескампраміснай энергіі, што абрынулася на нашыя галовы, людзі былі гатовыя зьнесьці агароджу ля сцэны. Ідэальна пасавала да абстаноўцы фаер-шоў, якое распачалі пад самы знакаміты трэк гурта – “Джек”. А ты трапіў у замес?

Ігар:

Патрапіў яшчэ ў Гомелі ў мінулым годзе :) Шкада толькі, што ТТ’34 зараз граюць так мала рэчаў з “Грубого помола”. Але новыя песьні таксама гучалі цікава і былі вытрыманыя строга ў класічным стылі гурта. Чакаем новы альбом, тым больш, што ён ужо амаль гатовы. Гурт, дарэчы, 31 кастрычніка грае ў Менску, таму ўсім жадаючым – калі ласка.

Паліна:

Фінальным акордам фэста стаў глыток піўнога фолку ад расейцаў “Тролль гнёт ель”. Годнае заканчэньне годных выходных. Ня ведаю, у які бок будзе рухацца далей лакаматыў пад назвай Metal Crowd, але, спадзяюся, наведаем Рэчыцу праз год?

Ігар:

Для сябе дакладна вызначыўся: так! Такія вандроўкі перезагружаюць сьвядомасьць і даюць сілаў на шмат часу наперад, таму ў графіку наступнага лета для Краўда ўжо забраніравана месца. А пакуль застаецца толькі падзякаваць арганізатарам і ўсім тым, хто разам зрабіў гэтае сьвята!

Тэкст: Ігар Богуш&Паліна Трохаўцава
Фота: Ігар Богуш