Беларускія вечары ў Меджыбожы
Апублікавана
у
Рэпартажы
81 Фота
Апошні ўікэнд прайшоў для BelMetal на зямлі гасьціннай суседкі-Украіны. Мы наведалі фестываль «Старадаўні Меджыбож», што праходзіць у сярэднявечным замку. Фэст доўжыцца тры дні і зьмяшчае як рыцарскія баі, розныя ярмаркі ды забавы, так і фаершоў, танцавальныя выступы, ды канешне ж — метал-канцэрт. Аба ўсім ды разгорнута — ніжэй.
Беларускі бус выправіўся а сёмай вечара ў чацьвер. разам рушылі гурты Znich, Folcore, а таксама фаершчыкі, танцавальны калектыў і некаторыя рыцары. Бас-туры — рэч цудоўная. Як бы скептычна я ня ставіўся да вандровак аўтобусам, калі тое тычыцца звычайных пераездаў, тут — справа зусім іншая: дарога яднае, ты можаш лепей раззнаёміцца з дагэтуль незнаёмымі суседзямі, а з іншага боку па-новаму ўбачыць, здавалася б, добра знаёмых людзей. Як тут ні круці, сабраныя разам людзі вынікова становяцца адным, як кажуць, «бусам», адной кампаніяй.
Так мы, ноччу прайшоўшы мяжу і раніцай спыніўшыся ў Хмяльніцкім па абмен валюты і супермаркет, дабраліся да Меджыбожу а 13.
Нас сустрэў моцны і па-сапраўднаму «медыйвальны» замак-крэпасьць. І ветлівыя працаўнікі аргкамітэту фэсту, якія ўсіх хуценька акрэдытавалі, а потым галоўны чалавек Косьця адвёў на ўпіску да бабулі ў вясковую хатку.
Першы дзень: кавярня з украінскімі стравамі, экскурсіі па гораду. І канешне ж, сам замак. А ён быў насамрэч варты ўвагі. Вежы, байніцы, сутарэньні. Тэрыторыя яго будзе сьціплейшай за тыя ж звычныя для нас Дудуткі, але нашмат болей утульнай. Унутры ўсё па фармату: гандлёвыя шэрагі, рамёствы, забавы, кропкі харчаваньня і пітва. Абавязкова рыцарскія бойкі, турніры, бугурты! Канешне ж, давялося паспрабаваць мясцовыя стравы і напоі, і скажу, порцыі ва ўкраінцаў шчодрыя, ежа смачная, піва густое і хмяльное, а асабліва даспадобы прыйшоўся мядовы эль. Гульнулі мы, карацей, як трэба. Пабывалі дзе трэба, пабачылі ўсё вартае. А цікавосткі «па фармату» пачаліся бліжэй да ночы, калі цемра і зоры чыстага неба зьмянілі горач і мітусьню дзённай весялосьці.
Пад шчырыя апладысменты віталі беларускі гурт Pawa. Музыкі далі фолкавага рок-н-ролу, калі можна так мовіць, трымаючы публіку цягам цэлай гадзіны, гайдаючыся ад танцавальнага раскаўбасу да хітовых папуры ды павольных меладычных рэчаў. Варта заўважыць, што ў «Павы» на фэсьце было ажно два выступы: як «гурт» і як «этна-дыскатэка», дык вось гэта быў першы з двух, і вельмі ўдалы.
За імі ізноў беларусы. Калектыў Maori выдаў няўрот'ябеннае фаер-шоў з агнямётамі, пад саўндтрэк рознага цяжаляку, сярод якога так настальгічна і шчымліва прагучаў родны і ледзь не забыты Vicious Crusade. Хлопцы (а гэта апынуліся тыя самыя сьціплыя хлапчукі з нашага буса) запалілі вагонь ва ўсіх сэнсах. І паставілі тлусты клічнік феерверкам над Меджыбожам.
Ну здаецца, ужо зусім глыбокая ноч, вось апошні нумар дню — «этна-дыскатэка» ад Go-A — і можна йсьці адпачываць… А гадзіньнік кажа, што ўсяго толькі палова на адзінаццатую. 22:30, халера! Вось вам і файныя выгоды доўгай дарогі.
Go-A — гэта нешта! Я адразу зрабіўся прыхільнікам, як прыехаў дадому і ўтарапіўся ў аўдыёзапісы. Як бы ахарактарызаваць, лепей, канешне, самім слухаць, гэта народныя і аўтарскія песьні ў два жаночых разнастайных вакалы, пакладзеныя на прыкладна транс-дыска і шчодра спраўленыя характэрнымі ўкраінскімі этнічнымі інструментамі. Проста казка! Не, гэта ня Vapor Hiemis з тыц-тыц, гэта не Эльвіра :) Гэта ня Unia зь іхным дуэтам салістак. Так я прадухілю асацыяцыі беларускай публікі. Проста слуханіце — не пашкадуеце.
Так скончыўся першы дзень. Насычана, цікава, аптымістычна. І культурна. На чарзе дзень другі — дзень беларускага металу ў Меджыбожы.
Пачалася раніца другога дня для мяне нечакана а сёмай. Вось што робіць сьвежае паветра і атмасфера гастроляў. Мы былі аднымі зь першых у замку, які ўжо павольна пачынаў сваё абуджэньне і падрыхтоўку да новых падзеяў. Цалкам фестываль доўжыўся тры дні (а то й чатыры — уноч зь нядзелі на панядзелак Украіна сьвяткавала Дзень Незалежнасьці). Мы жа мусілі выправіцца ў няблізкі шлях на сваю Радзіму напрыканцы суботы, што ўжо настала.
Цікавы факт. Культура фэстаў-гулянак і, калі хочаце, піцьця ва Ўкраіне ёсьць, і ёсьць яна на значна вышэйшым узроўні, ня ў прыклад нам. Гэта я заўважыў яшчэ падчас візіту ў Кіеў на начны дум-фэст. Тут жа — аніводнага п'янага цела, аніякага быдла, супрацоўнікі ў блакітным ветлівыя і нават нябачныя сярод натоўпу. Дарэчы, аніякага шмону на ўваходзе. Гэта нам дазволіла па прыбыцьці захаваць сваю аўтобусную пайку, якую інакш было б проста няма куды збагрыць, іначай як чакаць засяленьня. Падобнае ня можа не падабацца, па такіх драбнінках і зьбіраецца цалкам той самы ненапружаны настрой, прыходзіць сам сабою спакой ды адпачынак.
Ітак, музычны фармат працягваецца гуртом FRAM. Ну проста вельмі ўжо вядомым гуртом для Беларусі (што прыдбаў гэткую папулярнасьць у нас за якія два ўсяго гады). Дык вось. Выступілі ня тое каб дрэнна, але ў параўнаньні з усё тымі жа нашымі Дудуткамі нашмат меней выклаліся. Зазначым, праграма была доўгая: каверы ў фірмовай інтэрпрэтацыі, рэчы кшталту Herr Mannelig у арыгінале, ірландшчына, Up She Rises, London Bridge, ды й сваё ўласнае было, са старых нават альбомаў. Апроч, бадай, галоўнага хіта «Королева», які ўпарта граць ня хочуць. Былі і «Халі-Галі» — кавер на нашых суайчыньнікаў. Адметны быў момант, калі гітарыст быў вымушаны мяняць струну. Быццам бы гурт і прафесійна выкруціўся баладай Ride On, дзе гітара ўступае толькі ў канцы. Але ўступіў дзядзька так, што хоць ты засілься. Выратаваць лажануты саляк імправізацыяй міма касы — гэта моцна :) Ну, бывае. Пабачымся наступным разам у Беларусі ды зноў параўнаем.
Што да гуку — смачны, гучнасьці досыць, ня давіць, усё чуваць, ды толькі наконт сола-гітараў гукач, відаць, меў сваё бачаньне, пхаючы іх углыб пачаку на ўсіх гуртах. І што наконт складу ды раскладу ўвогуле — ідэальна! Прабач, Алесь, але вось табе прыклад як варта набіраць гурты. Ну, мо, не тутэйшыя дзесяць на тры дні, канешне, але думка ў тым, каб браць якасьцю, а ня колькасьцю, каб усім хапіла часу ды бязь мітусьні. Я б параіў на ўзбраеньне да наступнага «Кола».
Шкада, што фізічна не маглі патрапіць на Тінь Сонця, якія былі на трэці дзень. Шкада і што нашы заяўленыя ў праграме Dzieciuki не змаглі прыехаць, а дакладней не змаглі выехаць з краіны.
А далей — бугурты, забавы, тусоўка. У пэўны момант на мосьце, што цераз замкавы роў, апынуліся шчэ адныя беларусы — Літы Талер і зладзілі бадзёры вулічны выступ (выступ быў, зразумела, і сцэнічны, ён — на фота).
Сёмая гадзіна вечара, сонца заходзіць, ажыўляецца рух на тэрыторыі замку, набліжаецца бескампрамісна беларускае метал-шоў.
Восьмая гадзіна вечара. Folcore гатовыя рваць, але затрымкі яны і ва Ўкраіне затрымкі. Нармалёва чэкнуцца і нарэшце сысьці ў кулуары для далейшага «чыставога» выхаду давялося толькі праз гадзіну.
Дзявятая. Хлопцы на нервах, мы ўсё яшчэ чакаем, а там нейкія ўсё раўнды, паядынкі… Дзе кубак напалову поўны — дык ў тым, што за гэты час прыйшла цемра, якая ў выніку вельмі пасавала драйвоваму метал-шоў, падкрэсьленаму ілюмінацыяй.
Інтра выйшла аўтэнтычна-шаманскае: стоячы адна на сцэне, Эльвіра зацягнула матыў «Лёлі-Каліна» пад мінімальны дабстэпавы падклад, а потым выскокваюць хлопцы і даюць прасрацца. Зь першых жа нотаў стала зразумела, што гэты выступ Folcore — то на галаву вышэйшы ўзровень, чым пабачанае раней на пляцоўках Сінявокай. Павал нарэшце абудзіў у сабе добрага франтмэна, а гэта, на маю думку, і было раней асноўным мінусам гурта. Астатняе — ну ўвогуле без нараканьняў. Уся праграма была адыграная на адным подыху, суцэльна ды якасна. Прычаплюся я да каверу на Lady Gaga — Pokerface. Недапрацаваны нумар. Ён быццам бы і гучыць, але ці то аранжыровак не хапае, ці то мелодыку трэ дапрацаваць. Прынамсі вось прыпеў з радком «she's got me like nobody» — ён павінны быць сьпеты бэк-вакалам, я лічу. Такія тут парады. А ўвогуле малайцы, было чым ганарыцца.
Наконт украінскай публікі. Такая яшчэ справа: яны не сядзяць у тэлефонах, халера. Яны жывуць жыцьцём, а на канцэртах глядзяць ды слухаюць, ня робяць кіслыя твары са складзенымі рукамі, а з выразам цікаўнасьці да новай музыкі прагна сочаць ды атрымліваюць кожны свае эмоцыі.
Znich.
Я нарэшце ўбачыў новы Зьніч у поўным складзе. Вярнуўся-такі са сваіх гастроляў дудар Кастусь, і ўсё загучала як мае быць: асабліва новы трэк «Дунаю» зь менавіта ягоным вакалам. «Зьнічы» хутка захапілі аўдыторыю: ад прамоваў Таболіча аб еднасьці, ад знаёмых публіцы «Крыжоў-Абярэгаў» — і так далей — «Ярыла», поўны раскаўбас, слэм са слупамі пылу, нават скокі са сцэны. «Паехалі далей весяліцца» — «Чорны Зьніч»… А сапраўднай пярлінай была «Мроя» з падтрымкай мясцовых фаершчыкаў. Гэта нешта! Znich зь ліхвой абаранілі тытул беларускай сцэны як моцнай у пэйган-фолк метал накірунках. Менавіта такі камент я і пачуў ад заўзятара пад сцэнай, які, пазнаўшы ў нас беларусаў, радасна ціснуў далоні і выказваў свой рэспект белметал-сцэне, пералічваючы добры такі шэраг пэйган-фолк гуртоў (цьвярозы, калі вам цікава, заўзятар — чытайце вышэй наконт культуры).
Задаволеныя былі ўсе, на бэкстэйджы панавала непадробная і шчырая атмасфера ўласнае круцізны і асалоды ад выступу, музыкі зразумеюць, аб якім пачуцьці я кажу.
На гэтай ноце беларуская дэлегацыя пакрысе пачынала рыхтавацца да ад'езду, павольна рушылі дадому складаць клункі, хто хацеў — той вярнуўся ў замак, паглядзелі этна-дыскатэку ад Pawa. І зь іхным матывам «Ходзіць Пава па вуліцы...» разьвіталіся з гасьціннай украінскай зямлёй, з цудоўным самабытным Меджыбожам і, усеўшыся ў свой утульны аўтобус, рушылі дадому.
Шчыры дзякуй калегам, арганізатару Канстанціну Пархоменку і ягонай камандзе за прыём і выключна станоўчыя ўражаньні ад фестывалю. Няхай жыве ваша годная справа, а мы будзем заўсёды радыя прыязджаць у госьці да сяброў, да братоў. Слава Україні!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Наталі «пані Вів'єн» Деметер
Беларускі бус выправіўся а сёмай вечара ў чацьвер. разам рушылі гурты Znich, Folcore, а таксама фаершчыкі, танцавальны калектыў і некаторыя рыцары. Бас-туры — рэч цудоўная. Як бы скептычна я ня ставіўся да вандровак аўтобусам, калі тое тычыцца звычайных пераездаў, тут — справа зусім іншая: дарога яднае, ты можаш лепей раззнаёміцца з дагэтуль незнаёмымі суседзямі, а з іншага боку па-новаму ўбачыць, здавалася б, добра знаёмых людзей. Як тут ні круці, сабраныя разам людзі вынікова становяцца адным, як кажуць, «бусам», адной кампаніяй.
Так мы, ноччу прайшоўшы мяжу і раніцай спыніўшыся ў Хмяльніцкім па абмен валюты і супермаркет, дабраліся да Меджыбожу а 13.
Нас сустрэў моцны і па-сапраўднаму «медыйвальны» замак-крэпасьць. І ветлівыя працаўнікі аргкамітэту фэсту, якія ўсіх хуценька акрэдытавалі, а потым галоўны чалавек Косьця адвёў на ўпіску да бабулі ў вясковую хатку.
Першы дзень: кавярня з украінскімі стравамі, экскурсіі па гораду. І канешне ж, сам замак. А ён быў насамрэч варты ўвагі. Вежы, байніцы, сутарэньні. Тэрыторыя яго будзе сьціплейшай за тыя ж звычныя для нас Дудуткі, але нашмат болей утульнай. Унутры ўсё па фармату: гандлёвыя шэрагі, рамёствы, забавы, кропкі харчаваньня і пітва. Абавязкова рыцарскія бойкі, турніры, бугурты! Канешне ж, давялося паспрабаваць мясцовыя стравы і напоі, і скажу, порцыі ва ўкраінцаў шчодрыя, ежа смачная, піва густое і хмяльное, а асабліва даспадобы прыйшоўся мядовы эль. Гульнулі мы, карацей, як трэба. Пабывалі дзе трэба, пабачылі ўсё вартае. А цікавосткі «па фармату» пачаліся бліжэй да ночы, калі цемра і зоры чыстага неба зьмянілі горач і мітусьню дзённай весялосьці.
Пад шчырыя апладысменты віталі беларускі гурт Pawa. Музыкі далі фолкавага рок-н-ролу, калі можна так мовіць, трымаючы публіку цягам цэлай гадзіны, гайдаючыся ад танцавальнага раскаўбасу да хітовых папуры ды павольных меладычных рэчаў. Варта заўважыць, што ў «Павы» на фэсьце было ажно два выступы: як «гурт» і як «этна-дыскатэка», дык вось гэта быў першы з двух, і вельмі ўдалы.
За імі ізноў беларусы. Калектыў Maori выдаў няўрот'ябеннае фаер-шоў з агнямётамі, пад саўндтрэк рознага цяжаляку, сярод якога так настальгічна і шчымліва прагучаў родны і ледзь не забыты Vicious Crusade. Хлопцы (а гэта апынуліся тыя самыя сьціплыя хлапчукі з нашага буса) запалілі вагонь ва ўсіх сэнсах. І паставілі тлусты клічнік феерверкам над Меджыбожам.
Ну здаецца, ужо зусім глыбокая ноч, вось апошні нумар дню — «этна-дыскатэка» ад Go-A — і можна йсьці адпачываць… А гадзіньнік кажа, што ўсяго толькі палова на адзінаццатую. 22:30, халера! Вось вам і файныя выгоды доўгай дарогі.
Go-A — гэта нешта! Я адразу зрабіўся прыхільнікам, як прыехаў дадому і ўтарапіўся ў аўдыёзапісы. Як бы ахарактарызаваць, лепей, канешне, самім слухаць, гэта народныя і аўтарскія песьні ў два жаночых разнастайных вакалы, пакладзеныя на прыкладна транс-дыска і шчодра спраўленыя характэрнымі ўкраінскімі этнічнымі інструментамі. Проста казка! Не, гэта ня Vapor Hiemis з тыц-тыц, гэта не Эльвіра :) Гэта ня Unia зь іхным дуэтам салістак. Так я прадухілю асацыяцыі беларускай публікі. Проста слуханіце — не пашкадуеце.
Так скончыўся першы дзень. Насычана, цікава, аптымістычна. І культурна. На чарзе дзень другі — дзень беларускага металу ў Меджыбожы.
Пачалася раніца другога дня для мяне нечакана а сёмай. Вось што робіць сьвежае паветра і атмасфера гастроляў. Мы былі аднымі зь першых у замку, які ўжо павольна пачынаў сваё абуджэньне і падрыхтоўку да новых падзеяў. Цалкам фестываль доўжыўся тры дні (а то й чатыры — уноч зь нядзелі на панядзелак Украіна сьвяткавала Дзень Незалежнасьці). Мы жа мусілі выправіцца ў няблізкі шлях на сваю Радзіму напрыканцы суботы, што ўжо настала.
Цікавы факт. Культура фэстаў-гулянак і, калі хочаце, піцьця ва Ўкраіне ёсьць, і ёсьць яна на значна вышэйшым узроўні, ня ў прыклад нам. Гэта я заўважыў яшчэ падчас візіту ў Кіеў на начны дум-фэст. Тут жа — аніводнага п'янага цела, аніякага быдла, супрацоўнікі ў блакітным ветлівыя і нават нябачныя сярод натоўпу. Дарэчы, аніякага шмону на ўваходзе. Гэта нам дазволіла па прыбыцьці захаваць сваю аўтобусную пайку, якую інакш было б проста няма куды збагрыць, іначай як чакаць засяленьня. Падобнае ня можа не падабацца, па такіх драбнінках і зьбіраецца цалкам той самы ненапружаны настрой, прыходзіць сам сабою спакой ды адпачынак.
Ітак, музычны фармат працягваецца гуртом FRAM. Ну проста вельмі ўжо вядомым гуртом для Беларусі (што прыдбаў гэткую папулярнасьць у нас за якія два ўсяго гады). Дык вось. Выступілі ня тое каб дрэнна, але ў параўнаньні з усё тымі жа нашымі Дудуткамі нашмат меней выклаліся. Зазначым, праграма была доўгая: каверы ў фірмовай інтэрпрэтацыі, рэчы кшталту Herr Mannelig у арыгінале, ірландшчына, Up She Rises, London Bridge, ды й сваё ўласнае было, са старых нават альбомаў. Апроч, бадай, галоўнага хіта «Королева», які ўпарта граць ня хочуць. Былі і «Халі-Галі» — кавер на нашых суайчыньнікаў. Адметны быў момант, калі гітарыст быў вымушаны мяняць струну. Быццам бы гурт і прафесійна выкруціўся баладай Ride On, дзе гітара ўступае толькі ў канцы. Але ўступіў дзядзька так, што хоць ты засілься. Выратаваць лажануты саляк імправізацыяй міма касы — гэта моцна :) Ну, бывае. Пабачымся наступным разам у Беларусі ды зноў параўнаем.
Што да гуку — смачны, гучнасьці досыць, ня давіць, усё чуваць, ды толькі наконт сола-гітараў гукач, відаць, меў сваё бачаньне, пхаючы іх углыб пачаку на ўсіх гуртах. І што наконт складу ды раскладу ўвогуле — ідэальна! Прабач, Алесь, але вось табе прыклад як варта набіраць гурты. Ну, мо, не тутэйшыя дзесяць на тры дні, канешне, але думка ў тым, каб браць якасьцю, а ня колькасьцю, каб усім хапіла часу ды бязь мітусьні. Я б параіў на ўзбраеньне да наступнага «Кола».
Шкада, што фізічна не маглі патрапіць на Тінь Сонця, якія былі на трэці дзень. Шкада і што нашы заяўленыя ў праграме Dzieciuki не змаглі прыехаць, а дакладней не змаглі выехаць з краіны.
А далей — бугурты, забавы, тусоўка. У пэўны момант на мосьце, што цераз замкавы роў, апынуліся шчэ адныя беларусы — Літы Талер і зладзілі бадзёры вулічны выступ (выступ быў, зразумела, і сцэнічны, ён — на фота).
Сёмая гадзіна вечара, сонца заходзіць, ажыўляецца рух на тэрыторыі замку, набліжаецца бескампрамісна беларускае метал-шоў.
Восьмая гадзіна вечара. Folcore гатовыя рваць, але затрымкі яны і ва Ўкраіне затрымкі. Нармалёва чэкнуцца і нарэшце сысьці ў кулуары для далейшага «чыставога» выхаду давялося толькі праз гадзіну.
Дзявятая. Хлопцы на нервах, мы ўсё яшчэ чакаем, а там нейкія ўсё раўнды, паядынкі… Дзе кубак напалову поўны — дык ў тым, што за гэты час прыйшла цемра, якая ў выніку вельмі пасавала драйвоваму метал-шоў, падкрэсьленаму ілюмінацыяй.
Інтра выйшла аўтэнтычна-шаманскае: стоячы адна на сцэне, Эльвіра зацягнула матыў «Лёлі-Каліна» пад мінімальны дабстэпавы падклад, а потым выскокваюць хлопцы і даюць прасрацца. Зь першых жа нотаў стала зразумела, што гэты выступ Folcore — то на галаву вышэйшы ўзровень, чым пабачанае раней на пляцоўках Сінявокай. Павал нарэшце абудзіў у сабе добрага франтмэна, а гэта, на маю думку, і было раней асноўным мінусам гурта. Астатняе — ну ўвогуле без нараканьняў. Уся праграма была адыграная на адным подыху, суцэльна ды якасна. Прычаплюся я да каверу на Lady Gaga — Pokerface. Недапрацаваны нумар. Ён быццам бы і гучыць, але ці то аранжыровак не хапае, ці то мелодыку трэ дапрацаваць. Прынамсі вось прыпеў з радком «she's got me like nobody» — ён павінны быць сьпеты бэк-вакалам, я лічу. Такія тут парады. А ўвогуле малайцы, было чым ганарыцца.
Наконт украінскай публікі. Такая яшчэ справа: яны не сядзяць у тэлефонах, халера. Яны жывуць жыцьцём, а на канцэртах глядзяць ды слухаюць, ня робяць кіслыя твары са складзенымі рукамі, а з выразам цікаўнасьці да новай музыкі прагна сочаць ды атрымліваюць кожны свае эмоцыі.
Znich.
Я нарэшце ўбачыў новы Зьніч у поўным складзе. Вярнуўся-такі са сваіх гастроляў дудар Кастусь, і ўсё загучала як мае быць: асабліва новы трэк «Дунаю» зь менавіта ягоным вакалам. «Зьнічы» хутка захапілі аўдыторыю: ад прамоваў Таболіча аб еднасьці, ад знаёмых публіцы «Крыжоў-Абярэгаў» — і так далей — «Ярыла», поўны раскаўбас, слэм са слупамі пылу, нават скокі са сцэны. «Паехалі далей весяліцца» — «Чорны Зьніч»… А сапраўднай пярлінай была «Мроя» з падтрымкай мясцовых фаершчыкаў. Гэта нешта! Znich зь ліхвой абаранілі тытул беларускай сцэны як моцнай у пэйган-фолк метал накірунках. Менавіта такі камент я і пачуў ад заўзятара пад сцэнай, які, пазнаўшы ў нас беларусаў, радасна ціснуў далоні і выказваў свой рэспект белметал-сцэне, пералічваючы добры такі шэраг пэйган-фолк гуртоў (цьвярозы, калі вам цікава, заўзятар — чытайце вышэй наконт культуры).
Задаволеныя былі ўсе, на бэкстэйджы панавала непадробная і шчырая атмасфера ўласнае круцізны і асалоды ад выступу, музыкі зразумеюць, аб якім пачуцьці я кажу.
На гэтай ноце беларуская дэлегацыя пакрысе пачынала рыхтавацца да ад'езду, павольна рушылі дадому складаць клункі, хто хацеў — той вярнуўся ў замак, паглядзелі этна-дыскатэку ад Pawa. І зь іхным матывам «Ходзіць Пава па вуліцы...» разьвіталіся з гасьціннай украінскай зямлёй, з цудоўным самабытным Меджыбожам і, усеўшыся ў свой утульны аўтобус, рушылі дадому.
Шчыры дзякуй калегам, арганізатару Канстанціну Пархоменку і ягонай камандзе за прыём і выключна станоўчыя ўражаньні ад фестывалю. Няхай жыве ваша годная справа, а мы будзем заўсёды радыя прыязджаць у госьці да сяброў, да братоў. Слава Україні!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Наталі «пані Вів'єн» Деметер
3 каментара