Вечар heavy metal ад Aillion
Апублікавана
у
Рэпартажы
47 Фота
![image](/uploads/images/topic/2015/11/09/aa13d3da47_500.gif)
Калі нешта і было здатным выцягнуць зь цеплыні ў золкі восеньскі вечар, дык гэта запрашэньне heavy metal гурта Aillion на прэзентацыю свайго новага альбому “Война миров”, якая адбылася 8 лістапада ў TNT Rock Club.
Нагадаю, што “Война миров” – першы поўнафарматнік гурта, у якім прасочваюцца ваенныя і сацыяльныя матывы. У запісе альбому прымаў удзел Пётр Елфімаў, які, дарэчы, ня змог прыехаць на прэзентацыю ў TNT. Больш падрабязьней пра альбом можна даваедацца па спасылцы.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/11/09/108f83.gif)
Як тое заўсёды бывае з TNT, мерапрыемствы атрымліваюцца ўтульнымі і свойскімі. Ня стала выключэньнем і прэзентацыя Aillion. Адзінае, пачатак мерапрыемства быў запланаваны на дзявятую гадзіну, што было крыху пазнавата для вечара нядзелі. Ну ды й ладна. Сапраўдных аматараў гэтым не напалохаеш. Дарэчы, такіх было даволі шмат, хоць сьцены і не трашчалі па швах. Усё-ткі heavy metal – рэдкая птушка ў нашых шырынях.
Непасрэдна канцэрт складаўся зь дзвюх частак – “перспектыўнай” і рэтраспектыўнай. У першай частцы Aillion сыгралі “Войну миров” патрэкава. Адзначу, што многія песьні ня першы раз гучалі са сцэны, а прэм’ерным стала выкананьне “Солнца свободы”. Бадзёрыя баевічкі чаргаваліся зь лірычнымі баладамі, сярод якіх асабліва запала ў душу адна, пад назвай “Яд”, якая ў запісе выконваецца разам зь Пятром Елфімавым.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/11/09/a73d20.gif)
Слухаючы Aillion, раптоўна злавіла сябе на думцы, што ня так часта даводзіцца слухаць цяжкую музыку, якая імкнецца несьці толькі станоўчыя эмоцыі і падкрэсьлена сьветлую энергетыку. Нязвыкла неяк. Вакаліст Канстанцін Дудараў увесь час трымаў кантакт з аўдыторыяй, уражваючы моцам голасу, Зьміцер Мікуліч выдаваў надзвычайныя сола, а бубнач з басістам, натуральна, трымалі рытм. Увогуле падачы Aillion хапіла б ня толькі на невялічкую залю TNT, але і на больш прасторныя лакацыі. Кажуць, у планах хлопцаў – Re:public. Правільная логіка.
У другой частцы канцэрту наведвальнікі мелі магчымасьць панастальгіраваць па былых часах – Aillion прайшліся па ўсёй сваёй, і ня толькі, музычнай гісторыі, пасьля чаго прагрэс у творчасьці гурта выступіў больш відавочна.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/11/09/4d1b9d.gif)
Напрыканцы хочацца адзначыць наступнае. Нягледзячы на абмежаваную папулярнасьць heavy metal’у сёньня, Aillion уласным прыкладам паказваюць, што ня варта гнацца за модай, лёгкімі грашыма альбо сусьветнай славай, калі можна заставацца сабой і працягваць якасна рабіць сваю справу дома. Бо дзе нарадзіўся, там і спатрэбіўся ў першую чаргу.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
Нагадаю, што “Война миров” – першы поўнафарматнік гурта, у якім прасочваюцца ваенныя і сацыяльныя матывы. У запісе альбому прымаў удзел Пётр Елфімаў, які, дарэчы, ня змог прыехаць на прэзентацыю ў TNT. Больш падрабязьней пра альбом можна даваедацца па спасылцы.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/11/09/108f83.gif)
Як тое заўсёды бывае з TNT, мерапрыемствы атрымліваюцца ўтульнымі і свойскімі. Ня стала выключэньнем і прэзентацыя Aillion. Адзінае, пачатак мерапрыемства быў запланаваны на дзявятую гадзіну, што было крыху пазнавата для вечара нядзелі. Ну ды й ладна. Сапраўдных аматараў гэтым не напалохаеш. Дарэчы, такіх было даволі шмат, хоць сьцены і не трашчалі па швах. Усё-ткі heavy metal – рэдкая птушка ў нашых шырынях.
Непасрэдна канцэрт складаўся зь дзвюх частак – “перспектыўнай” і рэтраспектыўнай. У першай частцы Aillion сыгралі “Войну миров” патрэкава. Адзначу, што многія песьні ня першы раз гучалі са сцэны, а прэм’ерным стала выкананьне “Солнца свободы”. Бадзёрыя баевічкі чаргаваліся зь лірычнымі баладамі, сярод якіх асабліва запала ў душу адна, пад назвай “Яд”, якая ў запісе выконваецца разам зь Пятром Елфімавым.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/11/09/a73d20.gif)
Слухаючы Aillion, раптоўна злавіла сябе на думцы, што ня так часта даводзіцца слухаць цяжкую музыку, якая імкнецца несьці толькі станоўчыя эмоцыі і падкрэсьлена сьветлую энергетыку. Нязвыкла неяк. Вакаліст Канстанцін Дудараў увесь час трымаў кантакт з аўдыторыяй, уражваючы моцам голасу, Зьміцер Мікуліч выдаваў надзвычайныя сола, а бубнач з басістам, натуральна, трымалі рытм. Увогуле падачы Aillion хапіла б ня толькі на невялічкую залю TNT, але і на больш прасторныя лакацыі. Кажуць, у планах хлопцаў – Re:public. Правільная логіка.
У другой частцы канцэрту наведвальнікі мелі магчымасьць панастальгіраваць па былых часах – Aillion прайшліся па ўсёй сваёй, і ня толькі, музычнай гісторыі, пасьля чаго прагрэс у творчасьці гурта выступіў больш відавочна.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/11/09/4d1b9d.gif)
Напрыканцы хочацца адзначыць наступнае. Нягледзячы на абмежаваную папулярнасьць heavy metal’у сёньня, Aillion уласным прыкладам паказваюць, што ня варта гнацца за модай, лёгкімі грашыма альбо сусьветнай славай, калі можна заставацца сабой і працягваць якасна рабіць сваю справу дома. Бо дзе нарадзіўся, там і спатрэбіўся ў першую чаргу.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў