Вечар heavy metal ад Aillion
Апублікавана
у
Рэпартажы
47 Фота
Калі нешта і было здатным выцягнуць зь цеплыні ў золкі восеньскі вечар, дык гэта запрашэньне heavy metal гурта Aillion на прэзентацыю свайго новага альбому “Война миров”, якая адбылася 8 лістапада ў TNT Rock Club.
Нагадаю, што “Война миров” – першы поўнафарматнік гурта, у якім прасочваюцца ваенныя і сацыяльныя матывы. У запісе альбому прымаў удзел Пётр Елфімаў, які, дарэчы, ня змог прыехаць на прэзентацыю ў TNT. Больш падрабязьней пра альбом можна даваедацца па спасылцы.
Як тое заўсёды бывае з TNT, мерапрыемствы атрымліваюцца ўтульнымі і свойскімі. Ня стала выключэньнем і прэзентацыя Aillion. Адзінае, пачатак мерапрыемства быў запланаваны на дзявятую гадзіну, што было крыху пазнавата для вечара нядзелі. Ну ды й ладна. Сапраўдных аматараў гэтым не напалохаеш. Дарэчы, такіх было даволі шмат, хоць сьцены і не трашчалі па швах. Усё-ткі heavy metal – рэдкая птушка ў нашых шырынях.
Непасрэдна канцэрт складаўся зь дзвюх частак – “перспектыўнай” і рэтраспектыўнай. У першай частцы Aillion сыгралі “Войну миров” патрэкава. Адзначу, што многія песьні ня першы раз гучалі са сцэны, а прэм’ерным стала выкананьне “Солнца свободы”. Бадзёрыя баевічкі чаргаваліся зь лірычнымі баладамі, сярод якіх асабліва запала ў душу адна, пад назвай “Яд”, якая ў запісе выконваецца разам зь Пятром Елфімавым.
Слухаючы Aillion, раптоўна злавіла сябе на думцы, што ня так часта даводзіцца слухаць цяжкую музыку, якая імкнецца несьці толькі станоўчыя эмоцыі і падкрэсьлена сьветлую энергетыку. Нязвыкла неяк. Вакаліст Канстанцін Дудараў увесь час трымаў кантакт з аўдыторыяй, уражваючы моцам голасу, Зьміцер Мікуліч выдаваў надзвычайныя сола, а бубнач з басістам, натуральна, трымалі рытм. Увогуле падачы Aillion хапіла б ня толькі на невялічкую залю TNT, але і на больш прасторныя лакацыі. Кажуць, у планах хлопцаў – Re:public. Правільная логіка.
У другой частцы канцэрту наведвальнікі мелі магчымасьць панастальгіраваць па былых часах – Aillion прайшліся па ўсёй сваёй, і ня толькі, музычнай гісторыі, пасьля чаго прагрэс у творчасьці гурта выступіў больш відавочна.
Напрыканцы хочацца адзначыць наступнае. Нягледзячы на абмежаваную папулярнасьць heavy metal’у сёньня, Aillion уласным прыкладам паказваюць, што ня варта гнацца за модай, лёгкімі грашыма альбо сусьветнай славай, калі можна заставацца сабой і працягваць якасна рабіць сваю справу дома. Бо дзе нарадзіўся, там і спатрэбіўся ў першую чаргу.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
Нагадаю, што “Война миров” – першы поўнафарматнік гурта, у якім прасочваюцца ваенныя і сацыяльныя матывы. У запісе альбому прымаў удзел Пётр Елфімаў, які, дарэчы, ня змог прыехаць на прэзентацыю ў TNT. Больш падрабязьней пра альбом можна даваедацца па спасылцы.
Як тое заўсёды бывае з TNT, мерапрыемствы атрымліваюцца ўтульнымі і свойскімі. Ня стала выключэньнем і прэзентацыя Aillion. Адзінае, пачатак мерапрыемства быў запланаваны на дзявятую гадзіну, што было крыху пазнавата для вечара нядзелі. Ну ды й ладна. Сапраўдных аматараў гэтым не напалохаеш. Дарэчы, такіх было даволі шмат, хоць сьцены і не трашчалі па швах. Усё-ткі heavy metal – рэдкая птушка ў нашых шырынях.
Непасрэдна канцэрт складаўся зь дзвюх частак – “перспектыўнай” і рэтраспектыўнай. У першай частцы Aillion сыгралі “Войну миров” патрэкава. Адзначу, што многія песьні ня першы раз гучалі са сцэны, а прэм’ерным стала выкананьне “Солнца свободы”. Бадзёрыя баевічкі чаргаваліся зь лірычнымі баладамі, сярод якіх асабліва запала ў душу адна, пад назвай “Яд”, якая ў запісе выконваецца разам зь Пятром Елфімавым.
Слухаючы Aillion, раптоўна злавіла сябе на думцы, што ня так часта даводзіцца слухаць цяжкую музыку, якая імкнецца несьці толькі станоўчыя эмоцыі і падкрэсьлена сьветлую энергетыку. Нязвыкла неяк. Вакаліст Канстанцін Дудараў увесь час трымаў кантакт з аўдыторыяй, уражваючы моцам голасу, Зьміцер Мікуліч выдаваў надзвычайныя сола, а бубнач з басістам, натуральна, трымалі рытм. Увогуле падачы Aillion хапіла б ня толькі на невялічкую залю TNT, але і на больш прасторныя лакацыі. Кажуць, у планах хлопцаў – Re:public. Правільная логіка.
У другой частцы канцэрту наведвальнікі мелі магчымасьць панастальгіраваць па былых часах – Aillion прайшліся па ўсёй сваёй, і ня толькі, музычнай гісторыі, пасьля чаго прагрэс у творчасьці гурта выступіў больш відавочна.
Напрыканцы хочацца адзначыць наступнае. Нягледзячы на абмежаваную папулярнасьць heavy metal’у сёньня, Aillion уласным прыкладам паказваюць, што ня варта гнацца за модай, лёгкімі грашыма альбо сусьветнай славай, калі можна заставацца сабой і працягваць якасна рабіць сваю справу дома. Бо дзе нарадзіўся, там і спатрэбіўся ў першую чаргу.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў