Norma Jean
Апублікавана
у
Рэпартажы
Камусьці першае траўня – сьвята працы, камусьці – магчымасьць аддацца сельскагаспадарчай актыўнасьці, а для аматараў экстрымальнай музыкі гэты дзень стане памятным візітам амерыканскай металкор фармацыі Norma Jean, што катаюцца па СНД у падтрымку апошняга альбому Wrongdoers. Для даведкі: гурт, абраўшы назвай сапраўднае імя знакамітай блондзі Мэрылін Манро, мае у сваіх актывах шасьцёрку студыйных стужак і нават быў намінаваны на “Грэмі” за афармленьне кружэлкі O’God, The Aftermath, таму нельга было ня зважыць на такое мерапрыемства.
Пляцоўка, дзе перад канцам закідваюцца півам, выглядала даволі ціхай і ледзь не пакінутай, за паваротам не аказалася звычайнай даўжэннай чаргі – як пасьля спраўдзілася, людзей было на дзіва няшмат. Як толькі ўваходзіш у памяшканьне клубу, узьнікае ўражаньне, што трапіў у спартыўную залу: шорты, кеды, хлопцы з самым што ні ёсьць суровым выглядам. Танцпляц амаль пусты, да пачатку імпрэзы літаральна два дзясяткі абіваюцца пад сцэнай.
Аднак, як толькі па сцэне замітусілі музыкі, клуб ажывае – пачынаецца бегатня, народ падцягваецца, пачынаецца дзеяньне.Адкрываюць вечар менскія Unsilent, што выдаюць абойму завадных песень, у якіх хапала панкаўскай весялосьці, хардкорнай цяжкасьці і ракенрольнага ўгару. Мабыць, сярод тых, хто ў тэме, гурт даволі папулярны – зала заварушылася, рэагуючы на намаганьні хлопцаў, амаль што на першых трэках іх кампактнага сэту. І калі музыкі вялі сябе даволі сьціпла, вакаліст, красуючыся ў навёхенькім мерчы хэдаў, аджыгаў за ўсіх – як у плане сьпеваў, так і ў плане паводзінаў на сцэне. Сваю мэту хлопцы выканалі як трэба: сумаваць не далі, надоўга не зацягнулі, тэмпературу паднялі. Безумоўны залік.
Кароткі перапынак – і пад гучныя крыкі выходзяць галоўныя дзеючыя асобы. Ледзь ня зь першых акордаў, што выдаюць іх фірмовы, рваны гук, музыкі вельмі эмацыйна падаюць кожную песьню, выкідваючы пад ламаныя матывы ня менш ламаныя рухі. Народ на танцпляцы актыўна кампенсуе колькасьць якасьцю: назіраючы за іх ліхімі пляскамі, нават боязна станавілася часам. Парадавалі хлопцы, якія, махнуўшы на стэйдж, скакалі на натоўп, проста ступаючы адзін аднаму на сьпіны, праўда, не заўсёды ў іх гэта атрымоўвалася. Затое зь сёркламі аніякіх праблем не было – месца хапала, і карысталіся ім па-поўнай. Час ад часу камусьці траплялі нагамі ў галаву, але нават тыя, хто валіўся на падлогу, выглядалі задаволенымі.
Асобных слоў заслугоўваюць музыкі. Norma Jean
вядомыя энэргетыкай сваіх жывых канцэртаў, аднак такія агульныя фразы вельмі бедна перадаюць тую атмасферу,што вітае між жорсткімі гітарнымі партыямі, надрыўным голасам вакаліста і хаатычнымі россыпамі бубнаў. Пачуцьці саміх музыкаў былі лепшай адзнакай аказанаму ім прыёму – яны так шалёна адрываліся, што мокрыя былі наскрозь. Больш за ўсіх жару даваў басіст – ўвесь сэт ён матляўся па сцэне, а бліжэй да апошняга трэку проста ўзяў і сігануў у натоўп разам зь гітарай, і, як падалося, даволі нядрэнна там сябе адчуваў, перабіраў струны і ў вус ня дуў.
Дарэчы, сэтліст састаўлены быў так, каб задаволіць і тых, хто ведае гурт даўно, і тых, хто проста “міма праходзіў”. Большасьць песень, канешне, была з апошняй стужкі, імі гурт наглядна прадэманстраваў, што яшчэ здольны зьдзіўляць, і ў актывах у іх яшчэ шмат моцы і энергіі. Аднак старыя хіты таксама не былі забыты, наколькі дазваляў час.
Людзі, якія разгарнулі плакат “ROBOTS 3, HUMANS 0” – вы сапраўдныя малайцы, праявілі выдумку, якая хлопцам відавочна спадабалася.
Хутка сьвятло гасьне. Імпрэза пакідае дваякае ўражаньне. Кароткі ў плане часу і глыбокі па зьместу сэт. Нават на палову не запоўнены клуб, што вызывае значныя сумненьні накшталт магчымасьці пачуць Норму зноў, і ў той жа час шчасьлівыя музыкі і іх твіты пра “крэйзі менск сёрклс”. Ну а мы сваё атрымалі: новы альбом пачулі, на гурт паглядзелі, галовамі патрасьлі.
Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Лёша Wargun
0 каментароў