Dive to Survive - Ridge (2015)

Апублікавана 5 красавіка 2016, 12:33 у Рэцэнзіі

Сёньня разгледзім дэбютны лонгплэй ад гомельскай фармацыі Dive To Survive пад назвай «Ridge». Першае, што хацелася б пазначыць, – рэліз хаця і падаецца ў якасьці альбому, але мае вельмі малы хронаметраж: усяго каля 25 хвілінаў. Мінус гэта ці не – паглядзім больш дэталёва.

1. Thousands Miles – трэк, які павольна пачынаецца і ў момант разьвіваецца ў класічны надрыўны melodic-modern-hardcore зь перыядычнымі пералівамі ў лірычныя і дастаткова «цягучыя» ўстаўкі: тэматыка здрады, закранутая ў лірыцы, схіляе да гэткай частай зьмены настрою. Па суб’ектыўных адчуваньнях – самы бадзёры трэк з альбому, які дастаткова хутка зьвяртае на сябе ўвагу і інтрыгуе.

2. The World of Yours – другі па ліку і другі па бадзёрасьці трэк: простая, але матывуючая лірыка, магутная энергетыка і класічныя для такой тэматыкі сінгалонгі. Калі вакаліст заклікае затрымаць дыханьне і сустрэцца твар у твар з праблемамі, зрабіць наступны крок сьмела і правільна – яму верыш, і гэта вельмі крута.

3. Time – пачынаючы з гэтага моманту паступова ўзьнікае адчуваньне, што хлопцы забыліся на выкарыстаньне ў тэгах да рэлізу прыстаўкі post. З музыкі памалу зьнікае традыцыйны для мелодыкі хардкору дабл-біт, зьяўляюцца характэрныя для пост-року рытмы на ўдарных, запавольваецца тэмп.

4. Apple Seed – і вось яно! Дадзены трэк я для сябе вылучыў як самы «дарослы» і цікавы з пункту гледжаньня сонграйцінгу: яго хочацца слухаць яшчэ і яшчэ, дзякуючы мяккаму гучаньню, чапляючай лірыцы і, вядома ж, канцоўцы з харавым сьпевам і разьвязаньнем у прыемную і запамінальную мелодыку.

5. Too Late – у цэлым проста добры трэк, нічым не запамінальны акрамя фіналу, які ўжо зусім па пост-року, але пытаньне ў іншым: у вакаліста ж ня самы дрэнны чысты вакал, чаму б не выкарыстоўваць яго часьцей?

6. Maremoto – інструменталка, безь якой, як мне здаецца, можна было і абысьціся. Але па задумцы яна, мабыць, павінна кантраставаць з наступным энергічным музонам.

7. All Hopes (We lost) – бадай, самы кананічны трэк з усіх з пункту гледжаньня заяўленага стылю, вельмі нагадвае творчасьць бацькоў накшталт More Than Life, Defeater і трохі The Cold Harbour. Адзінае, што падалося крыху незразумелым – дысананс паміж ня самай вясёлай лірыкай і досыць бадзёрай музыкай.

8. Turning into a Bird – добрае завяршэньне добрага рэлізу. Дужы трэк зь невялікімі брэйкамі і атмасфернай канцоўкай.



У цэлым рэліз слухаецца вельмі цэласна і на адным дыханьні – не ў апошнюю чаргу з-за малой працягласьці. З аднаго боку, канешне, хацелася б больш матэрыялу, але зь іншага – слухаючы «Ridge», не сумуеш ні хвіліны.

Што тычыцца гуку – зьвядзеньне выканана на добрым узроўні, аднак выключна суб'ектыўна хацелася б прыбраць усю гэтую зярністасьць і прыфузованасьць гуку гітар: вельмі спецыфічна гучаць інтэрвалы, якія дысануюць, напрошваецца больш шчыльны і чысты гук. Тут жа скажам пару словаў і пра вакал. У параўнаньні зь мінулымі рэлізамі прыкметны вялікі крок наперад (зрэшты, ён прыкметны ня толькі ў плане вакалу), але перыядычна на фоне добрай музычнай падложкі чутны вельмі ўжо адрозны акцэнт, а таксама некаторая «няшчырасьць» вакальных партый – мне здаецца, што больш да месца прыйшоўся б надрыў накшталт таго, які дэманструе ў сваёй творчасьці Джош Скоджын: хай і без хрыпаты, затое з большай эмацыйнасьцю.

І апошняе: мне ўсё ж здаецца, што хлопцы могуць сьмела дадаваць #postrock да сябе ў тэгі і не замарочвацца – гэтыя ўкрапіны ў іх атрымліваюцца проста выдатна, а зь нехарактэрным для паста вакалам гучыць зусім ужо цікава.



Увогуле, улічваючы некаторыя агрэхі ў гуку, выкананьні і прастату лірыкі, «Ridge» атрымлівае заслужаныя 7/10 – у Беларусі, наколькі я ведаю, у дадзеным стылі грае вельмі мала каманд і для мяне вы адназначна вылучаецеся сярод іх сваім падыходам да музыкі.

Аўтар: Mihajlovich (пераклад: Настасься Язэпенка)