Алесь Таболіч: па Маскве з барабанам
Апублікавана 28 сьнежня 2014, 15:30 у Цікавае

“Гісторыя насамрэч ня столькі сьмешная, колькі павучальная ў плане таго, якія жартоўныя казусы здараюцца, калі музыкі гурта не клапоцяцца і ня сочаць адзін за адным, а глядзяць выключна кожны сам за сабою”.
Алесь Таболіч

Як вы ўжо здагадаліся, чарговую гісторыю ў межах серыі інтэрв’ю-апытаньняў сярод музыкаў на тэму сьмешных, незвычайных выпадкаў, што адбыліся зь імі і іх гуртом за перыяд творчай кар'еры, распавёў парталу BelMetal.org Алесь Таболіч, лідар фолк/паган-метал гурта Znich, таленавіты тату-майстар, выдатны арганізатар канцэртаў і, наогул, надзвычайна выбітная медыйная асоба беларускай цяжкай сцэны.

Алесь Таболіч:

“Паехалі мы аднойчы са Znich у Маскву, здаецца, у рамках туру, прысьвечанага 15-годзьдзю творчасьці гурта. Выдатны быў канцэрт, пасьпяхова адыгралі і засталіся далей на мерапрыемстве тусавацца. Гэта зараз я крыху адышоў ад “галівуду”, ня п’ю і паводжу сябе больш-менш стрымана. А раней я адпачываў “ого-го”! Карацей, пасьля нашага канцэртнага выступу я нармалёва так наквасіўся, бадзяўся па клубу, знаёміўся і размаўляў з рознымі людзьмі, а астатнія ўдзельнікі калектыву гулялі самі сабе. І вось канцэрт скончыўся, гурты пачалі разыходзіцца, і музыкі Znich чамусьці вырашылі, што я сышоў раней і без задняй думкі рушылі ў метро, каб хутчэй дабрацца на вакзал і пасьпець на цягнік. Тут трэба зазначыць, што на наступны дзень у нас планаваўся канцэрт у Віцебску, і да заўтрашняга вечара неабходна было абавязкова апынуцца там.

А я… спакойненька заснуў сабе ў грымёрцы і, натуральна, не заўважыў, што тым часам усе разбрыліся. Неўзабаве зайшоў у грымёрку маскоўскі арг, глядзіць – а там я ляжу і сплю. Пытае зьдзіўлена: “А ты чаму не сышоў?” А я яму ў адказ: “А куды мне ісьці? Я сваіх чакаю! Дзе яны ўсе?” – “А ўсе ўжо даўно на цягнік паімчаліся”…

Ну і я, канешне, разгубіўся, курва маць, як жа мне пасьпець і астатніх знайсьці… Прыйшлося выклікаць таксі і хуценька зьбіраць рэчы, бо наш цьвярозы бубнач забыўся на барабан, а валыншчык пакінуў ежу і посуд, а таксама цэлы мех нейкай вопраткі: нагавіц, куртак… Апошняе ў рэшце рэшт так у Маскве і засталося, але хоць п'яны цьвярозаму і не таварыш, у мяне паддатага хапіла сьвядомасьці прыхваціць прынамсі інструмент з сабою, таму бы юны бубнач я ўвапхнуўся зь ім у таксі і пагнаў на вакзал.

Прыязджаю, бягу на платформу і пасьпяваю толькі заўважыць, як зьнікае ўдалечы наш злашчасны цягнік на Віцебск…

А ў мяне, натуральна, ні грошаў, ні сувязі – нічога няма, толькі чортаў барабан. Што рабіць, дастаю я беларускія рублі і іду здавацца расейскай паліцыі. Кажу: “Дэпартуйце мяне, у мяне грошаў няма. Магу вунь крыху памяняць на беларускія!” А мне ў адказ: “Навошта нам твае зайчыкі, чакай ужо, да ранку сядзі, штось прыдумаем”. Напісалі мне прадстаўнікі ўлады цікавую паперку, каб мяне паліцыя больш не чапала, маўляў, я ўжо дзе трэба пабываў, і адпусьцілі.

І вось боўтаюся я па вакзалу, думаю, бляха, гэта ж мне да ранку з гэтым барабанам тут тусавацца… Раптам бачу – насустрач мне ідуць музыкі Znich, вось дык быў сюрпрыз! Падбеглі, я такі: “А чывойта вы мяне забылі?” – Яны такія: “А чывойта ты там застаўся?” Карацей, мы папросту адзін аднаго не зразумелі і нават пакрыўдзіліся крыху, бо пакуль я наперавес з інструментам даганяў іх па платформе, яны разьюшана чакалі мяне ля метро. Ну і паколькі так атрымалася, што ня зьехалі мы з Масквы ўсе разам, то ранкам агулам селі на цягнік і нясумна рушылі канцэртаваць у Віцебск”.